In memoriam
Wanneer ik het huis van de heer Bordewijk en zijn echtgenote binnenstap, word ik verrast door prachtige pianoklanken. De vaardige vingers van de heer of mevrouw Bordewijk op de toetsen, zorgen voor een muzikaal onthaal.
Bijna twee jaar woont het echtpaar Bordewijk nu in villa Marijke Elisabeth. Het ruime hoekappartement is gezellig ingericht. Een prachtige bos zonnebloemen prijkt in het midden van de woonkamer. Wat het meest in het oog springt is echter de enorme zwarte vleugel, rechts van de voordeur. Het blijkt een vleugel met een verhaal.
De vleugel van mijn vader
'Het is een echte Bechstein', vertelt voormalig huisarts dokter Bordewijk trots. 'Mijn vader heeft hem een eeuw geleden aangeschaft en na zijn overlijden heb ik hem geërfd', voegt hij eraan toe. Zowel de heer Bordewijk als zijn vrouw, spelen begenadigd piano. 'Ik kon eerder noten lezen dan letters', aldus de heer Bordewijk.
Ondanks het feit dat de heer Bordewijk al een leven lang piano speelt, blijft hij leergierig. 'Ik ben nog geen groot pianospeler', lacht hij bescheiden. Eenmaal per week krijgt hij thuis les van Floor, een studente aan het Conservatorium. Samen bepalen ze welke nummers ze spelen, waarna ze een uur oefenen. Vooral klassieke muziek zit in zijn hart: 'Brahms, Beethoven en Bretón, ik vind het prachtig'. Floor zit overigens ook in zijn hart: 'Floor is fantastisch, ze is ontroerend lief. We kijken iedere week uit naar haar les!'
Muziek speelt dus een belangrijke rol in het leven van de heer en mevrouw Bordewijk. Toen het echtpaar verhuisplannen kreeg, had ze de voorwaarde dat de vleugel mee kon verhuizen. En dat kon. Hun appartement is ruim, licht en geluidsdicht geïsoleerd. Naar hartenlust piano spelen is er dus geen probleem. Gelukkig, want ze spelen dagelijks en de geërfde vleugel geeft de heer en mevrouw Bordewijk een thuisgevoel.
En dat thuisgevoel is belangrijk, want verhuizen is een grote stap. 'In onze vorige woning hebben we veel meegemaakt', legt Bordewijk uit. 'We hadden er een praktijk aan huis en onze vier kinderen zijn er opgegroeid.'
En hoewel die kinderen inmiddels een eigen gezin hebben, zijn ze ook in het nieuwe thuis aanwezig. Zorgvuldig staan de familieportretten ingelijst in de kast. Trots vertelt het echtpaar Bordewijk over het gezin, de gemaakte reizen en gedeelde passies. Er wordt lang stilgestaan bij de trouwfoto van het echtpaar. 'We zijn op 30 augustus 1962 getrouwd', vertelt de toenmalige bruidegom. 'We hebben erg veel geluk met elkaar gehad.'
Het is overduidelijk dat de heer Bordewijk overloopt van liefde voor zijn echtgenote. Ook nu ze vergeetachtiger wordt. 'Ik verlies weleens mijn geduld, maar ik maak het goed met kussen', knipoogt hij terwijl de kamer zich alweer vult met haar zachte pianoklanken.
Bekijk Villa Marijke Elisabeth