In memoriam
Een keurig gekapte vrouw in een vrolijk gekleurd vest doet open. Ze is de hartelijkheid zelve. Een levensgenieter, dat merk je meteen. Ze houdt van lachen en doet dat ook uitbundig tijdens dit interview.
Ze neemt het leven serieus maar ziet ook overal de humor van in. Ze begint meteen: 'Er was hier een bewoner, iedereen was dol op hem, die vanaf zijn middel verlamd was. En dan kwam hij iedere ochtend in zijn rolstoel langs mijn appartement, en altijd maakte hij een grapje. Dan zei hij bijvoorbeeld: ‘Meid, wat is het toch een stuk lopen naar jou!’ Kijk, dat waardeer ik enorm; zelfspot maakt het allemaal wat lichter'
'Ik ben binnenkort twee krakelingen oud! Kent u die uitdrukking? Ik word achtentachtig en zeg dat zonder terughoudendheid. Ik vind dat je nooit aan iemand moet vragen: hoe oud denkt u dat ik ben? Dat is vissen naar een complimentje, bovendien kan het heel ongemakkelijke situaties creëren, haha!'
Ze is dertien jaar geleden weduwe geworden en ze heeft een dochter, een schoonzoon en drie kleinkinderen. Ze heeft jarenlang in Bilthoven en Bosch en Duin gewoond en ze wilde graag in de buurt blijven. 15 april 2016 was haar eerste dag in Villa Hoefstaete.
'Toen mijn man nog leefde, gingen wij elke week een hapje eten in restaurant de Hoefslag dat hiernaast ligt. We waren bevriend met de eigenaar Gerard Fagel, die destijds een hotel naast zijn restaurant wilde bouwen. Dus eigenlijk heb ik de ontwikkelingen van wat uiteindelijk deze zorgvilla is geworden vanaf het allereerste begin op de voet gevolgd. “Ik ben overal altijd vroeg bij, haha!'
Ja, het wonen in Villa Hoefstaete kost wat, maar ze vindt het het meer dan waard: 'De keuken is hier zo goed dat je echt je best moet doen om niet dicht te groeien. En de verzorgenden zijn zo lief. Laatst kwam een meisje in haar vrije tijd mijn nagels lakken, want ze had net haar brevet gehaald. Enig toch? Toen heb ik gezegd: je bent zo gek op je labrador, zal ik die voor je boetseren? Dus dat ga ik binnenkort doen. Het is ontzettend jammer dat ik de laatste tijd zo veel in slaap val, maar verder heb ik niets te klagen hoor. Ik wil eigenlijk niets horen over ziek en zeer, dat vertel je maar aan je dokter zeg ik altijd. Het is belangrijk dat de sfeer in huis zo positief mogelijk is!'
Haar schoonzoon heeft berekend dat ze tot haar honderdtwintigste in Villa Hoefstaete kan blijven wonen. Vier jaar geleden werd duidelijk dat ze niet langer zelfstandig kon wonen, door problemen met lopen. Destijds zei de neuroloog, mevrouw Thomas was toen drieëntachtig, dat hij haar ‘nog wel wilde helpen’. Ze reageerde laconiek: 'U bedoelt te zeggen dat ik het nog wel waard ben om te opereren?” Ze noemt de dingen graag bij de naam. Aan de andere kant, voegt ze opeens toe: “We worden steeds ouder en soms denk ik dat we misschien wel te oud worden…'
Haar man had een financieel adviesbureau voor medici. Hij was econoom. Zij is chemisch en medisch analiste geweest, maar heeft niet lang van haar werk kunnen genieten. Ze moest stoppen toen ze trouwde in 1956. Zo waren de tijden.
Ze heeft nog met Albert Heijn samengewerkt want ze was verantwoordelijk voor de kwaliteit van de AH-producten in de schappen. Ze werkte in zijn laboratorium: 'Veel mensen weten dat het ene wijnjaar beter is dan het andere en dat dat te maken heeft met de hoeveelheid zonnige dagen en de bodemstructuur. Maar weinig mensen realiseren zich dat dat ook geldt voor alle producten waar meel in zit. Want de oogst van graan is net zo afhankelijk van de weersgesteldheid en de voeding vanuit de bodem als wijn!'
Ze verheugt zich op een mogelijk huwelijk van een van haar kleinkinderen en loopt voor naar haar kledingkast. 'Ik kan nog zo genieten, er is altijd wel iets om naar uit te kijken!'
Ze heeft nog een prachtig zijden pak hangen, gemaakt door couturier Edgar Vos, dat ze graag weer aan zou doen. Groen is duidelijk haar kleur. Tot slot stelt ze voor samen nog een glaasje te drinken: 'Om het leven te vieren!'
