In de zomer van 2020 werd Liesbeth Naayen benaderd voor de functie locatiemanager van Zorgvilla De Kleine Heide. Een prachtig pand midden in het Brabantse dorpje Son en Breugel. Velen zullen het jaar 2020 herinneren als hét corona jaar. Dat is voor Liesbeth en haar collega’s niet anders. ‘Het was een hele angstige periode. Met veel verdriet. En ontzettend veel onzekerheid. Ik kwam precies tussen de eerste en de tweede golf in. En die hebben veel impact gehad.’ Maar Liesbeth kijkt met een positieve blik vooruit. ‘We hebben elkaar door corona heel goed leren kennen. We weten precies wat we aan elkaar hebben. En nu wil ik vooral graag met dit team doorgroeien. En de stabiliteit, het vertrouwen en de rust die nú heerst vasthouden.’
Een gemiddelde dag? Die is er niet. Want je werkt met mensen
‘Locatiemanager in Villa De Kleine Heide is een leuke, drukke intensieve fulltime job. Het is snel schakelen, over allerlei onderwerpen. Van praktische zaken tot overleggen met het medisch team. Een gemiddelde dag? Die is er niet. Want je werkt met mensen. En daar komt heel veel bij kijken. Ik krijg met vele vraagstukken te maken. Waarbij de focus áltijd op de bewoners ligt. Belangrijk onderdeel - en een absolute rode draad - is dus het oog én oor hebben voor het welzijn en welbevinden van onze bewoners. Als ik tussen 8 en half 9 binnenkom, loop ik eerst even een rondje door het restaurant. Zitten er bewoners aan het ontbijt? Dan maak ik vaak even een praatje om te polsen hoe het met hen is. Met de één blijft het bij een luchtig gesprek. Een ander heeft een probleem. Daar neem ik dan even de tijd voor. En er zijn ook mensen die daar niet op zitten te wachten. Dat is prima natuurlijk. Ik maak geen onderscheid tijdens dit soort rondjes, het komt zoals het komt.’
Voor bewoners, collega's, families en mantelzorgers. Mijn deur staat altijd open
Vervolgens vind ik het dat eerste uur - want dan is het lekker rustig - erg lekker om wat dingen weg te werken. Om kwart over tien hebben we een ‘daily stand’. Dan komen alle disciplines in huis een paar minuten bij elkaar en zetten we samen even de klok - spreekwoordelijk - gelijk. Hoe zitten we erbij? Zijn er bewoners die wat extra aandacht nodig hebben? Zijn er bewoners uit huis? Verwachten we iemand? Is er iets te vieren? Is er verdrietig nieuws? Of is er iets anders aan de hand. Zodat iedereen op hoogte is. We hebben een team van veertig man. Dus er is altijd wel iemand die iets wil bespreken of die wat wil doen. En ik heb verder ook frequent overleg met de coördinerend verpleegkundige, die als mijn rechterhand fungeert en daarin heel waardevol is. Naast onze bewoners en collega’s ben ik er ook voor families en mantelzorgers. Van een kort gesprek tot intensiever tijdens een multidisciplinair overleg en momenten dat we een gedeelde zorg hebben over een bewoner tot bespreking van het Zorgleefplan. Mijn deur staat altijd open.’
Liesbeth studeerde aan de Hogere Hotelschool in Den Haag, waar ze haar laatste stage voldeed in het academisch ziekenhuis in Leiden. Na haar afstuderen begon ze in een verpleeghuis in Utrecht, in de facilitaire dienst. En ze heeft een poosje les gegeven aan de opleiding voor verzorgenden, in een instelling voor mensen met een beperking. Ze is ook een tijdje uit de zorg geweest, waarbij ze verschillende staffuncties vervulde in het bedrijfsleven. Wel altijd op het snijvlak van facilitaire zorg en welzijn van mensen. Voordat ze benaderd werd voor Zorggroep De Laren was ze kwartiermaker bij een particuliere zorgvilla in Eersel.
Ik beschouw Villa De Kleine Heide als een boutiquehotel. Waar ik het voor iedereen zo goed en comfortabel mogelijk wil maken
‘Wat ik door dit werk heb geleerd, is dat je zo nu en dan gewoon op je handen moet blijven zitten en niet gelijk in de actie moet schieten. Medewerkers de kans moet geven om hun gang te gaan en wellicht fouten te laten maken. Want fouten maken is niet erg. Ik hoef het niet altijd zelf te doen. En het hoeft ook zeker niet altijd op mijn manier. Ook heb ik geleerd om snel te schakelen. En om iedereen voldoende aandacht te geven. Dat lukt helaas niet zoveel als ik zou willen. Maar ik probeer het altijd wel. Primair is ook hier weer het welzijn van de bewoner. Door mijn achtergrond in de hotelschool beschouw ik villa De Kleine Heide als een boutiquehotel. Waar ik het voor iedereen zo goed en comfortabel mogelijk wil maken. Zowel voor onze bewoners als voor alle collega’s.’
Daarbij kan Liesbeth volledig vertrouwen op haar team. ‘Onze activiteitenbegeleiders en gastvrouwen spelen een zeer belangrijke rol in het aanbieden van verwenzorg. Ze ontvangen letterlijk de gasten. Zorgen dat het hier een gastvrij (t)huis is. En ze nemen tijd voor de bewoners. Dat zit ‘m in de kleinste dingen. Een kruiswoordpuzzel, een woord- of reminiscentie spelletje, de krant lezen en andere één op één contacten. Momenten die verder niet zo gek veel entourage behoeven. Die eigenlijk altijd en overal kunnen. Ik zeg wel eens, we kunnen twee, drie of voor mijn part vier uur zorg verlenen. Maar dan blijven er nog steeds 20 uren over in een dag om het leuk te hebben. En het welzijn, die verwenzorg, beide op basis van de filosofie van Positieve Gezondheid. In combinatie met het comfortabel zijn in huis… Ik denk dat we dat bij Zorggroep De Laren erg goed doen.’
Dat je goed bent in je werk, dat geloof ik allemaal wel. Maar het gaat mij om die zorg en aandacht erná
Natuurlijk valt er ook altijd iets te verbeteren. ‘Ik wil onze tuin graag nóg vriendelijker en verrassender maken. We hebben een hele mooie tuin - de oppervlakte en ligging zijn fantastisch - maar ik zou graag een overdekt terras willen. Zodat we ook buiten kunnen zitten wanneer het iets minder mooi weer is. Daarnaast is voor mij een groot aandachtspunt om meer over onze bewoners te weten te komen. Over hun achtergrond. Ik wil graag de geschiedenis van onze bewoners kennen. Elke locatiemanager heeft zo zo’n focuspunt. Welzijn is het mijne. Daarin ben ik contactpersoon voor alle activiteitenbegeleiders. En dat gesprek over ‘ken je bewoner’ en hoe leg je dat vast, dat is een gesprek dat met regelmaat gevoerd wordt. En waar we ook nog niet helemaal uit zijn. Het klinkt heel cru, maar wij leren sommige bewoners pas echt kennen in de laatste levensfase. Dan hoor je dingen die je heel graag eerder had willen weten. Naast een zorgplan is er verder weinig of beperkte informatie over de bewoner zelf vastgelegd. In verband met privacy, kunnen we ook niet zomaar alles documenteren zodat het voor elke medewerker in te lezen is. Toch onderzoeken we hoe we meer over onze bewoners te weten kunnen komen, om beter in kunnen spelen op hun behoeften en wensen. Daarin hangt natuurlijk ook veel af van de zorgprofessionals en alle collega’s hier binnen Zorggroep De Laren. Dat je goed bent in je werk - dat je kunt wassen, schoonmaken et cetera - dat geloof ik allemaal wel. Het gaat mij om die zorg en aandacht erná. Om het welzijn en het welbevinden. Over het team binnen villa De Kleine Heide heb ik in dat verband niets te klagen. Iedereen heeft beide aspecten goed voor elkaar. Alles gaat in het volste vertrouwen. Ik heb echt ontzettend liefdevolle, hardwerkende collega’s. Die dag in dag uit er zijn om het de bewoners naar de zin te maken.’
In elke villa gebeuren mooie dingen
Liesbeth vindt het dan ook erg zinvol om bij andere villa’s op bezoek te gaan. ‘Je leert overal. En het hoeft helemaal niet groots of meeslepend te zijn. Het kan ook heel klein zijn. Ik ben enorme voorstander dat er een uitwisseling is tussen allerlei verschillende functiegroepen. Nu komen de coördinerende verpleegkundigen met regelmaat samen en ook de koks ontmoeten elkaar om kennis te delen. En we zijn bezig om dat soort bijeenkomsten ook voor andere functies te realiseren. Onderlinge uitwisselingen tussen de villa’s. Dat iedereen iets van de couleur locale meekrijgt. Want in elke villa gebeuren mooie dingen.’
‘Het klinkt misschien heel cliché, maar de glimlach van een bewoner is toch wat mij dagelijks inspireert. En een schaterlach. Alsjeblieft, laten we toch vooral pret hebben met elkaar. Plezier. Dat iedereen gewoon gelukkig is. Dat collega’s die om zeven uur begonnen zijn, hier om 3 uur wegrijden en zeggen van: ‘joh, ik heb lekker gewerkt’. Want als onze medewerkers lekker hebben gewerkt, zit het gros van onze bewoners ook goed in hun vel. Dan is er tijd voor hen geweest. Dan is daar rust voor geweest. Dan hebben mensen gekregen wat ze graag willen. Dan is iedereen blij. En ik dus ook.’