‘Ik wil dat mensen zich thuis voelen. Dat wilde ik al toen ik voor de KLM werkte en dat wil ik hier ook. Alleen is het nu nog waardevoller. Want hier blijven de mensen ‘zitten’. Hier mag en kan je écht iets voor iemand betekenen.’
Ymke werkt sinds eind 2020 als gastvrouw bij Zorgvilla De Kleine Heide. Ruim dertig jaar lang was ze stewardess in de businessclass van de KLM. Ze vloog de hele wereld over, sprak mensen op hun kwetsbaarste en gelukkigste momenten en voelde zich op haar plek in die korte, vluchtige contacten die toch betekenisvol konden zijn. Maar nu, in de villa, heeft ze gevonden wat ze eigenlijk al heel lang zocht: échte verbinding maken en een thuis kunnen bieden.
Van businessclass naar huiskamer
Toen Ymke in 2020 de overstap maakte, voelde dat als een logische stap. ‘Ik ging nadenken over wat ik de komende 10 jaar nog wilden gaan doen? Wilde ik blijven vliegen? Of is het eigenlijk wel mooi geweest? Toen kwam deze baan op mijn pad, letterlijk op fietsafstand van mijn dorp. Het voelde meteen goed. Ik kon mensen nog steeds een warm gevoel geven, maar op een plek waar het veel meer diepgang heeft.’
De eerste maanden waren wat vreemd, zo midden in coronatijd. ‘Ik werd gebeld door Liesbeth, die toen locatiemanager was, ze zei: ‘Je mag komen, sfeerproeven, maar het is wel coronatijd. Het zal anders zijn.’ Dat was het ook. Mondkapjes, afstand houden en nauwelijks iemand leren kennen in het begin. Maar ik voelde meteen: hier wil ik zijn. Hier hoor ik thuis.’
Een nieuwe missie
Haar werk als gastvrouw vergelijkt ze vaak met haar jaren als stewardess. ‘Als stewardess maak je de reis. Niet bij elke passagier, maar soms heb je prachtige gesprekken. Hier is het precies hetzelfde, maar dan met bewoners. Je hebt niet met iedereen dezelfde klik en dat is helemaal niet erg. Maar soms heb je een band die zoveel verder gaat. Alleen: hier hoef je na een paar uur geen afscheid te nemen. Bij de KLM was het vluchtig en dat vond ik soms erg jammer. Hier voelt het alsof ik echt iets voor de gemeenschap doe. Ik bouw relaties op, met bewoners én met mijn collega’s. En dat is heel betekenisvol. Zij blijven. Jij blijft. Je bent een constante factor in hun leven. Dat vind ik mooi.
Ze herinnert zich een bewoner die dat gevoel voor haar verwoordde. ‘Hij was zelf ook een ex-KLM’er. En hij was samen met zijn vrouw op zoek naar een zorgvilla. Hun kleindochter woonde vlakbij Villa Sluysoort. Maar helaas was daar geen plek, dus kwamen hij en z’n vrouw in Villa De Kleine Heide te wonen. Toen z’n vrouw een aantal jaar later overleed vroeg ik hem: ‘Wilt u niet liever terug verhuizen, dichter bij uw familie?’ Waarop hij zei: ‘Maar jullie zijn mijn familie.’ En toen dacht ik: dát is waarvoor ik het doe.’
Thuis voor bewoners én familie
Wat Ymke zo bijzonder vindt aan haar werk, is dat ze niet alleen bewoners een thuisgevoel geeft, maar ook hun familie. ‘Het afscheid nemen, de laatste weken van een bewoner, dat zijn zulke intense momenten. Ik vind het prachtig dat we daar hier zo warm en persoonlijk mee omgaan. En er is altijd tijd en ruimte voor de familie. Ze kunnen mee-eten, meedraaien in het huis, een glas wijn drinken in de huiskamer. Dat is zo’n verlengstuk van thuis. Mensen waarderen dat enorm.’
Ze vertelt over families die haar omhelzen, die zeggen hoe fijn het is dat ze zich geen zorgen hoeven te maken over praktische zaken. ‘Kinderen kunnen hier echt gewoon hun ouder kunnen zien, zonder dat ze hoeven regelen of mopperen over boodschappen of medicijnen. Ze kunnen er gewoon zijn. Dat is echt een cadeau.’
Meer dan een kopje koffie
Wie denkt dat gastvrouw zijn alleen betekent dat je koffie schenkt en bloemen verzorgt, heeft het mis. Ymke vertelt met groot enthousiasme over haar veelzijdige werk. ‘Natuurlijk doe ik die dingen ook en met liefde. Maar mijn kracht zit in de verbinding. Samen een krant lezen, even bespreken wat er in de wereld gebeurt. Dan komen vaak de mooiste herinneringen boven. Opeens vertellen bewoners verhalen van vroeger. Of ze stralen als ik weer terug ben van vakantie.’
Ze organiseert daarnaast ook activiteiten waar de villa kleur van krijgt. ‘De jaarlijkse plantenmarkt, het songfestival, de najaarsfair, ik ben de vaste notulist van de bewonerscommissievergadering. Allemaal erg eervol. En allemaal dingen die dit werk nog zoveel leuker maken.’
Wat haar werkdag geslaagd maakt? Daar hoeft Ymke niet lang over na te denken: ‘Als ik zie dat de bewoners het fijn hebben gehad. Dat iemand opbloeit, goed eet, zichtbaar geniet. Dat een meneer tegen me zegt: ‘Ik ben blij dat je er weer bent.’ Dat is alles.’
Kleine dingen maken het verschil
Ymke gelooft heilig in de kracht van de kleine dingen. ‘Ik wist al wel dat kleine dingen belangrijk waren, maar hier zie ik het elke dag opnieuw. Soms is het zoiets simpels als iemand even laten rusten en later aan tafel halen, zodat diegene uitgerust kan genieten van het avondeten. Of iemand een moment geven om in de tuin, samen bloemen plukken. Dat soort kleine gebaren maken het verschil.’
Een team waarin iedereen zijn plek heeft
Wat ze het mooiste vindt aan haar collega’s, is dat iedereen zijn eigen kracht heeft. ‘De één doet graag nagels, de ander verzorgt bloemen of schildert. Ik ben meer van de gesprekken en de herinneringen. Zo vullen we elkaar aan. En we durven dingen aan elkaar te vragen. Het voelt echt als een team. We staan voor elkaar klaar.’
Dat teamgevoel waardeert Ymke des te meer na haar jaren bij de KLM. ‘Daar vloog je een hele leuke vlucht samen, maar daarna zag je elkaar soms pas jaren later weer of helemaal nooit meer. Hier is het anders. Hier bouw je samen iets op. Je ziet elkaar regelmatig, je bent een vast team. En dat vind ik zó belangrijk: dat het niet vluchtig is, maar dat je samen echt iets opbouwt. Met elkaar, maar ook met de bewoners. Hier heb je verbinding en dat voelt heel waardevol.’
Dat merkt ze ook in de flexibiliteit van haar collega’s. ‘Als iemand ziek is, schuiven we onderling met diensten. En dat gaat altijd in goed overleg, op een fijne manier. Dat maakt dat het werk ontspannen blijft.’
Leren en groeien
Ymke kijkt met dankbaarheid terug op alles wat ze de afgelopen jaren heeft geleerd. ‘Ik heb zoveel geleerd over dementie, over hoe je met bewoners en situaties omgaat. Dingen waarvan ik denk: had ik die maar eerder geweten. Dat doet soms pijn om te beseffen. Maar het maakt me ook dankbaar dat ik het nu wél weet en dat ik het kan inzetten voor anderen.’
Ze heeft geleerd dat aandacht en omkijken naar in de kleine dingen zit: een vriendelijk woord, een gesprek over de krant, even samen in de tuin. ‘Juist die kleine gebaren maken voor iemand een wereld van verschil.’ In haar vorige baan wist ze natuurlijk al hoe belangrijk het is om goed samen te werken, elkaar aan te vullen en te overleggen. ‘Iedereen in het team heeft z’n eigen kracht en samen ben je zoveel sterker. Dat is supermooi om te zien.’
Ymke ontdekte bovendien haar eigen kwaliteiten opnieuw: haar vermogen om verbinding te maken, overzicht te houden en in oplossingen te denken, zelfs in moeilijke situaties. ‘Ik zie nu hoeveel rust en veiligheid je kunt geven, door gewoon te blijven kijken naar de mens achter de bewoner. Dat is wat mij elke dag weer drijft.’
Ze prijst haar werkgever ook voor de mogelijkheden die zij en al haar collega’s krijgen om zich te ontwikkelen. ‘Zorggroep De Laren is een heerlijk bedrijf om voor te werken. We krijgen zoveel aandacht, mooie presentjes en fantastische feesten, maar vooral ook leerzame cursussen en lezingen die echt iets toevoegen. Ik vind dat echt een groot cadeau. Ik merk dat ik hierdoor ook persoonlijk gegroeid ben. En dat ik nu zoveel meer weet en kan dan toen ik hier begon. Dat is een heerlijk gevoel.’
De familie die je kiest
Wat Ymke het meeste raakt, zijn de momenten waarop bewoners of familieleden laten merken dat ze haar werk waarderen. ‘Soms zie je het in hun ogen. Dan lichten die op als ik binnenkom. Of iemand legt een hand op mijn schouder en zegt: ‘Ik ben blij dat je er bent.’ Of een bewoner die even opstaat om me een kus op mijn wang te geven. Dat is voor mij het mooiste compliment. Dan weet ik: dit is goed.’
Ze haalt opnieuw het voorbeeld met die ene bewoner aan: ‘Toen hij zei: ‘Jullie zijn mijn familie,’ dacht ik: dat is precies wat we hier willen creëren. Dat mensen zich zich veilig voelen. Zichzelf kunnen zijn. Zich thuis voelen. Dát is voor mij het allerbelangrijkste. Toen ik bij de KLM werkte wilde ik ook dat mensen, al was het maar even, zich thuis voelden. En dat kan hier nog veel meer.’
Blijven tot mijn pensioen
Ymke ziet zichzelf voorlopig niet weggaan bij De Kleine Heide. ‘Ik zit hier zo goed. Ik hoef niet weg. Dit is mijn plek. Ik zeg altijd: ik heb het mooiste werk dat er is. En ik hoop dat ik hier nog lang mag blijven.’
Na een werkdag vindt Ymke ontspanning in haar tuin, bij de bloemen en de vogels. ‘Het is zo fijn om lekker buiten te zijn of op de fiets naar huis te rijden en te weten: ik heb vandaag iets moois gedaan.’
