“Eindelijk kan ik mijn werk loslaten. Iedereen let in Villa Hoefstaete op een positieve manier op elkaar. De jaren dat ik in de reguliere thuiszorg werkte, reed ik vaak met een steen op mijn maag bij iemand weg. Ook ging ik in mijn vrije tijd vaak bij cliënten langs, omdat ik wist dat ze anders dágen alleen waren. Ik trok het me te veel aan. Mijn man zei: het is beter als je ergens anders gaat werken.

Hier doe ik de deur dicht, wetende: hij of zij wordt gekoesterd. Ik ben niet meer de enige die zich verantwoordelijk voelt. Dat maakt alles uit. We zijn in goede handen, bij elkaar.

Mijn beide ouders zijn jong overleden, bij hun kan ik geen glimlach meer tevoorschijn toveren... Dat vind ik het allerleukste dat er is: onze bewoners laten stralen. En dat lukt zodra je wat extra aandacht geeft. Dat kost mij geen enkele moeite. In onze cultuur - ik kom uit Suriname, sinds mijn veertiende woon ik in Nederland - is er van oudsher veel respect voor ouderen.

Ik geniet ervan om samen met iemand kleren voor die dag uit te zoeken, de haren te föhnen, een mooie ketting uit te kiezen. Net zolang tot iemand er keurig verzorgd uitziet. En elke dag maak ik met één bewoner een ommetje. Als het even kan iedere dag met een andere bewoner. Dat is zo belangrijk: om even buiten te zijn, de bomen te zien verkleuren, de wind te voelen. En na zo’n wandelingetje is iemand vaak moe maar ook trots: we hebben weer even onze zinnen verzet!

De luxe zit ‘m niet alleen in de mooie aankleding van Villa Hoefstaete. Het zit ‘m veel meer in de rust en de tijd die je hebt. Ik keek vroeger tijdens mijn werk altijd op mijn horloge, dat hoeft hier niet meer.

Ik heb al eens de vraag gehad of ik niet hogerop wil. Als ik niveau 3 heb, mag ik bijvoorbeeld insuline spuiten. Ik heb gezegd: laat mij maar, ik ben het gelukkigst met wat ik hier en nu doe!”

Bekijk villa Hoefstaete Lees andere verhalen Ga naar de werken-bij pagina