In memoriam
Als we met de lift op de verdieping zijn aangekomen wacht de heer Spoorenberg al op ons in de gang bij zijn appartement, gezeten in een rolstoel. “Mijn rechterhand wil niet meer, maar mijn linker doet het uitstekend,“ begroet hij zijn gasten die hem de hand willen schudden. Het is een gevolg van de hersenbloeding die hem een half jaar eerder trof. Hij heeft allerminst moeite met het vertellen daarover, maar het liefst praat hij over zijn verzameling eigentijdse kunst. Het interview begint wat hem betreft dus meteen op die gang, waar de wanden geheel zijn bekleed met tekeningen en gouaches, meest van Nederlandse kunstenaars. Zijn passie.
Wisseltentoonstellingen in de gangen
Binnen in het appartement wordt de omvang van zijn collectie pas goed duidelijk. Grotendeels staan de kunstwerken nog op de vloer, tegen de wanden of meubels aan. “Ik ben nog aan het puzzelen waar ik wat wil ophangen. Maar zoals jullie zien heb ik hier vooral veel en grote ramen. Die geven werkelijk prachtig uitzicht in het groen, maar ik kan er niets aan ophangen.” Verheugd is de heer Spoorenberg (1948) dan ook dat hij alle medewerking krijgt van het management van Villa Duinstaete om ook gangen in het appartementencomplex te gebruiken voor zijn verzameling. “Witte muren en wel tot wel dertien meter lang,“ zegt hij met twinkeling in de ogen. In gedachten is hij volop bezig met het bedenken van wisseltentoonstellingen uit zijn eigen bezit.
Het ging niet meer om het winkelieren
Mooie opstellingen maken en met vernieuwingen bezig zijn, dat deed hij ook in zijn werkzame leven. Op 21-jarige leeftijd besloot hij Eindhoven, de stad waar hij was geboren en getogen, te verruilen voor het in zijn ogen veel spannender Amsterdam. Daar startte hij als junior inkoper bij de Bijenkorf en maakte snel carrière, van adjunct- tot directeur. Hij werd vervolgens gevraagd vernieuwing in gang te zetten bij de HEMA dat destijds in hetzelfde concern zat. “Toen ik weg ging was het een spetterend bedrijf. Maar toen er investeerders kwamen vond ik er geen bal meer aan. Hen ging het alleen om rendement, niet meer om het winkelieren.” Rond zijn vijftigste begon hij voor zichzelf als consultant, en kreeg onder meer nog een mooie opdracht om de doe-het-zelfketen Praxis van een nieuw winkelbeeld te voorzien. Met kunst verzamelen was hij toen allang begonnen.
Zijn verzameling aan anderen tonen doet hij graag. Dat gebeurde al toen hij nog in zijn huis aan het Spaarne in Haarlem woonde. Schuin tegenover Teylers Museum, waaraan hij in 2016 een schenking van 130 tekeningen deed. Nu is hij in afwachting van het gereedkomen van een appartement dat op een steenworp afstand van Villa Duinstate wordt gebouwd. Die bouw is nogal vertraagd en dat geeft de heer Spoorenberg de gelegenheid om even aan te kijken hoe zijn revalidatie vordert. Als hij in het nieuwe appartement niet zelfstandig kan wonen, is blijven in Villa Duinstaete wellicht een optie. “Je kunt hier in vrijheid functioneren en de bewonersgroep is divers. Aan het diner – een uitstekende kok overigens! – zit ik aan een tafeltje met drie bijzondere mensen. Een mevrouw van 95 bijvoorbeeld die iedere week met haar autootje boodschappen gaat doen tot aan Amsterdam toe. Dat het mogelijk is om op die manier oud te worden, daar krijg ik een kick van.”
Druk is hij alweer met het bedenken van een nieuwe ‘tentoonstelling’ in de gangen. “Ik weet inmiddels al heel aardig wat mensen hier mooi vinden en wat weerstand oproept,” lacht hij. "Een mevrouw hier is dol op hondjes. Je mag hier er wel een houden in Villa Duinstaete overigens maar zij kon de verzorging niet goed meer aan. Ze wilde graag een schilderij met een hondje in de gang. Ik heb meteen twee schilderijen opgehangen voor haar.”
