Als rasechte Hilversummer voelt de heer Van Gestel zich prima op zijn plek in Villa Marijke Elisabeth. Na zijn pensionering woonde hij twintig jaar in een flat, nog geen 500 meter verderop. Na allerlei ziekenhuisbezoeken opperde zijn zoon of het toch niet beter zou zijn als hij eens verzorgd zou gaan wonen. Hij was het met zijn zoon eens, maar dacht ook: ik kom op een wachtlijst, het duurt nog wel een jaartje. Maar al snel kreeg hij een telefoontje van zijn zoon, er was een appartement vrij in Villa Marijke Elisabeth.
“Dus het was snel besloten”, vertelt de heer Van Gestel (90). “Ik had iets kleins verwacht, maar dit appartement is echt ruim en licht.” Dat laatste is ook belangrijk, want één van zijn ‘slijtageverschijnselen’ zoals hij het noemt, is een ernstige: door maculadegeneratie is hij bijna blind. Niet dat hij zich daardoor uit het veld laat slaan. Prominent in de kamer staat een groot beeldscherm met een leesapparaat. Daarin kunnen teksten worden gescand en hardop voorgelezen. Belangrijke brieven, zoals van de Belastingdienst of het weekprogramma van de villa. Zijn pc staat er ook nog, maar is al een half jaar ongebruikt. “Dat was vroeger wel anders”, vertelt hij. “Toen had ik een eigen zaak, een optiek, en in de jaren zeventig had ik alles al gedigitaliseerd. Maar naar de huidige begrippen begin ik nu toch wel een digibeet te worden”, zegt hij lachend.
Maar toch zeker niet helemaal. De meeste tijd brengt hij namelijk door met luisterboeken van bibliotheek ‘Passend Lezen’, met wel 87.000 ingesproken boeken. “Ik kan voorlopig wel voort! Nee, vervelen doe ik me nooit. Hier in huis ga ik ook heel graag naar de muziekuitvoeringen. En ik doe altijd mee met de gymlessen en ik loop rondes achter de rollator in de tuin. Ik moet aan de gang blijven anders zit ik straks helemaal vast.”
Huis en tuin zijn nu zijn voornaamste leefwereld, hij schat zijn actieradius op zo’n honderd meter. Niet veel verderop in de wijk wonen twee zusters van hem die veel voor hem doen. Zijn zoon Frans komt ook geregeld langs, soms maken ze een uitstapje. “Hij heeft verder een druk leven hoor, als filmproducent”. Op een kastje in de woonkamer staat een beeldje, een Gouden Kalf. Een van de vele die zijn zoon met zijn films - zoals Zwartboek en Alles is Liefde - heeft gewonnen. Het beeldje in de kamer is een kopie, die zoon Frans lang geleden heeft laten maken voor zijn moeder, die door langdurige ziekte nooit in staat was naar premières te komen. Zij is in 2008 overleden.
Ook bij uitstapjes gaat hij graag mee. “Dat doen ze echt fantastisch hier, ze maken van alles een feestje. En dat heb je ook nodig, als onderbreking. Anders is het leven één grote sleur. De medewerkers hier zijn ook fantastisch. Ik herken dat als vroegere werkgever: medewerkers zijn belangrijk, het team moet kloppen. En het klopt hier”.
Ontbijten doet hij op zijn appartement, maar voor de andere maaltijden gaat hij steevast naar de eetkamer. “Ik zit aan een tafel met een vaste groep mensen, dat bevalt heel goed. Allemaal mensen die iets te vertellen hebben. Op de tafelschikking wordt goed gelet, dat is heel fijn. Aan de andere kant weet je ook zeker dat, als je achteruitgaat qua gezondheid, je hier kunt blijven wonen. Dat vind ik een groot voordeel”.
bekijk Villa Marijke Elisabeth Lees andere portretten