Op tafel ligt een prachtig fotoboek van de oude woning van de heer en mevrouw Duker. Verzorgd door de makelaar toen een jaar geleden de bungalow in Son in de verkoop werd gezet. Een ruim huis, in het bos. “Dat boek geeft wel even aan welke overgang we meemaakten aan, hè? Dat was een moment van: waar beginnen we aan? Maar nu we hier wonen in Villa De Kleine Heide, hebben we er geen moment spijt van”.
Terug naar Son
De beslissing om het oude huis dat zij ooit zelf hadden laten bouwen te verlaten, kwam toch wel snel. Bij mevrouw werd vasculaire dementie vastgesteld. Thuiszorg bleek geen bevredigende oplossing. Meneer Duker had zich al aangemeld voor De Kleine Heide maar omdat er niet direct plek was, verhuisden ze eerst naar een zorgappartement elders in Brabant. Na twee maanden kreeg het echtpaar te horen dat er toch een appartement in Son beschikbaar was. “Omdat we heel graag terug wilden naar Son hebben we dat direct gedaan. We hebben hier immers 55 jaar gewoond. Al zijn de meeste generatiegenoten wel weggevallen,” aldus de 96-jarige meneer Duker.
Jeugdherinneringen ophalen
Zij zijn getrouwd in 1956. Halsoverkop, vanwege de uitzending door Philips naar Wenen, zoals dat in die tijd ging. Mevrouw Duker was Alkmaarse en woonde na een jaar verblijf in Engeland in Den Haag. Meneer Duker is geboren in Drenthe waar zijn vader hoofd van een school was. ‘’Mijn vader wilde graag verder studeren maar dat bleek een te groot gedoe, dat reizen met de stoomtram naar Groningen of Zwolle, dus solliciteerde hij in Den Haag’’, aldus de heer Duker. Dus het was Den Haag waar de heer en mevrouw Duker elkaar in de jaren vijftig hebben leren kennen. Na Wenen streken ze neer in Geldrop waar hun twee kinderen werden geboren, en na negen jaar besloten zij naar Son te verhuizen. Daar deden ze mee aan een bouwproject van meerdere bungalows rond vijf pleinen. “Het grappige is dat ik hier in De Kleine Heide nu van elk pleintje een bewoner aantref”, lacht de heer Duker. “En zelfs iemand van de HBS in Den Haag heb ik hier weer getroffen. Zo leuk om ook jeugdherinneringen op te halen.” “Dan blijk je opeens veel gezamenlijk te hebben”, vult mevrouw Duker aan.
Genieten van muziek
Van deze ontmoetingen moeten zij het hebben. De actieradius is klein. “Ik loop slecht, mijn vrouw beter. Maar naar de drogist of de boekwinkel gaat prima”. Ouder worden gaat ook over inleveren. Mevrouw was een uitstekend violiste, speelde dertig jaar in een muziekgroep en bovendien tekende ze heel mooi. Deze hobby’s beoefenen lukt niet meer. De viool ligt als aandenken in de slaapkamer, evenals stapels artistiek werk. Maar als anderen muziek maken gaan ze steevast luisteren. In de villa worden zeer regelmatig live muziekuitvoeringen gehouden, of is er een lezing over een kunstenaar. “Van hoge kwaliteit allemaal. Geweldig wat voor mooie dingen ze van buitenaf hierheen halen. Nee, ik zou niet weten waar ik beter kan wonen”, besluit meneer Duker.
Bekijk Villa De Kleine Heide Lees andere portretten