Een kleurrijk schilderijtje van een ijsvogel staat te pronken in haar appartement. Mooi gemaakt, dat is zeker. Maar als mevrouw Hebink dan vertelt dat zij voordat ze in Villa Marijke Elisabeth kwam wonen nog nooit een penseel had aangeraakt, valt de mond toch even open. Het is het resultaat van de wekelijkse schildercursus in de villa door een zeer bevlogen docent. “Een geweldige man, hij legt het zo uit, en doet het zo voor dat het gewoon lukt. Even je koppie erbij houden en dan komt het zomaar uit jezelf!”, lacht Mary Hebink.
Zij doet tal van dingen om de dag een ritme te geven zoals zij dat noemt. Dat begint met wakker worden met de puzzel uit de lokale krant en eindigt – “ik schaam me er een beetje voor hoor, haha”, - kijken naar Goede Tijden op televisie, of een quiz, het liefst Twee voor Twaalf, haar favoriet die ze nooit overslaat. Alle maaltijden gebruikt zij in de gemeenschappelijke eetkamer en als het weer het toelaat, loopt zij een ronde door de grote tuin van de villa. Voor het grijpen ligt altijd een breiwerkje. Het begon met een kussen voor eigen gebruik, gemaakt van aan elkaar genaaide, gebreide vierkante lapjes. Nu gaan de lapjes naar het Rode Kruis, die er dekens van maakt voor daklozen. Dat doet zij samen met een andere bewoonster van de villa, met wie zij sowieso veel optrekt. “Ze kennen ons hier in huis al als de breimeisjes!”
Net als het breiwerkje ligt ook de iPad voor het grijpen, voor de dagelijkse portie Franse les. Reizen naar Frankrijk zit er niet meer in, maar als echte Francofiel probeert mevrouw Hebink met lesjes en testjes via Nu Beter Frans haar kennis bij te houden. Met een klein applaus voor zichzelf bij goede scores.
Mevrouw Hebink woont bijna drie jaar in de villa, ze kwam uit Loosdrecht. Het laatste appartement waar zijn woonde, beviel steeds minder. Te warm in de zomer en uitzicht over saaie winkels en auto’s. “Mijn oudste zoon is gaan kijken naar andere woonruimte en kwam hier uit. Het sprak mij meteen aan, vooral ook vanwege die tuin! Zalig. Ik heb zelfs een zitje. En die grote kastanjeboom daar is mijn parasol in de middag. Maar het is ook het gevoel niet alleen te zijn, dat ik fijn vind van hier. De wetenschap dat er altijd iemand voor je klaar staat als dat nodig is, met name ‘s nachts. Die vroegere onrust heeft zich hier volledig opgelost”.
Met haar familie heeft ze goed contact. “Helaas is mijn jongste zoon zeven jaar geleden overleden, heel verdrietig”, wijst mevrouw Hebink naar een foto van hem in de kamer. “Maar hij heeft drie fantastische kinderen, mijn kleinkinderen, nagelaten. En ik heb natuurlijk mijn oudste zoon en twee schoondochters. Af en toe komen vriendinnen uit Loosdrecht op bezoek. En anders is er altijd nog de telefoon”.
Aan het eind van het gesprek valt het oog op fraaie landschappen met waterlelies in de kamer. Dat blijkt werk van kunstschilder Dirk Smorenberg, die honderd jaar geleden aan de Loosdrechste plassen woonde en werkte. Toch een stukje Loosdrecht in huis!
bekijk Villa Marijke Elisabeth lees andere portretten