Wie mevrouw Kerkhof-Van de Ven bezoekt in Villa De Kleine Heide kan het niet ontgaan: ze is een goed verteller. Hoe dat zo komt wordt ook al snel duidelijk. Haar leven lang heeft ze in de winkel gestaan, een levensmiddelenzaak aan de Fahrenheitstraat in Eindhoven. “52 Jaar heb ik de winkel gehad, ja ik ben heel graag onder de mensen”
De winkel van Zus
Haar ouders startten de zaak in februari 1926, een paar maanden later werd zij geboren. Ze vertelt: “In de oorlog kon ik niet naar school, mijn broer moest in dienst en zo kwam ik bijna automatisch in de winkel terecht. Ik ben tot 1996 blijven ‘winkelen’. Daar heb ik ook goed leren kletsen, met de klanten. Ik ben van kleins af aan opgegroeid als ‘Zus van de Ven’. De mensen noemden de winkel dan ook ‘de winkel van Zus’. Het was een mooie tijd. Kinderen kregen altijd een snoepje. Ook was er een klant die vaak haar hond vooruitstuurde naar de winkel, de portemonnee met het boodschappenbriefje tussen zijn tanden. De hond stond alleen aan mij toe de portemonnee uit de bek pakken, en dan gaf ik hem een stukje worst, prachtig toch! Maar, het was natuurlijk ook flink ploeteren hoor. Altijd veel werk. Maar toen ik was gestopt in 1996 hebben mijn man en ik gelukkig veel met de camper rondgereisd. Echt genoten hebben we.”
Ik voelde me zo welkom
“Ik was 96 jaar, toen ik hierheen verhuisde. Ik was gevallen, en had een gat in mijn hoofd en ze dachten dat het niet goed met me ging. Nu woon ik hier in Villa De Kleine Heide en het is geweldig. Alles wordt gedaan, er wordt gepoetst en de gestreken was leggen ze terug in mijn kast. De medewerkers zijn allemaal heel lief. Ik weet nog goed, de eerste ochtend dat ik hier wakker werd, had iemand mijn ontbijt in de kamer op tafel gezet, bedekt met een stukje cellofaan. Dat deed me zo denken aan m’n eigen winkel, waar ik de vleeswaren na sluitingstijd altijd zo afdekte! Dat vond ik zo prachtig, dat alles zo hygiënisch is. Ik voelde me zo welkom!
Genieten zolang het kan
Als het warm is hou ik me rustig, maar anders ik trek er graag nog wel eens op uit. Ik heb pas een scootmobiel gekocht, want lopen gaat moeilijk. Ja, wat wil je, ben 97 hè. En dan gaan we met een stelletje bewoners naar het schaapshok en de geitjes, of het dorp in. Er gaat iemand van het personeel mee. Zolang het kan, moeten we dat maar doen, toch?!”
Als mevrouw er niet met anderen op uitgaat, is er wel bezoek. Twee keer per week komt een schoonzus langs, en kletsen ze bij. ‘’Op vrijdag is dat extra leuk, dan zijn er iets kroketten bij de lunch en eten we gezellig samen.’’
