“Je weet dat het moment komt, maar toch komt het onverwacht.” dochter Joke zag al langer dat haar moeder achteruitging, vooral lichamelijk. “Ze zat steeds vaker in hetzelfde stoeltje, verbloemde haar ongemakken voor anderen. Tot het echt niet meer ging en ze met spoed werd opgenomen.”
Na ziekenhuis en revalidatiecentrum begon de zoektocht. “We wilden geen tussenoplossing, maar een plek die voelde als haar eigen huis. Met een terras, een tuin, een aparte slaapkamer en ruimte voor haar spullen en herinneringen. Toen ik Villa Marijke Elisabeth binnenliep, wist ik het meteen: als ze ergens opnieuw kan landen, dan is het hier.”
Toch was het wennen. Voor haar moeder, die het liefst alles zelf regelde. Maar ook voor Joke. “Gelukkig vonden we hier een plek met alles wat belangrijk voor haar is. En we hebben het zo ingericht dat het vertrouwd voelt. De bank, de vogelhuisjes, zelfs de gordijnen van thuis hangen hier weer naast haar bed.”
Inmiddels woont Mevrouw Pelikaan alweer een jaar in de villa. Vlakbij waar ze altijd heeft gewoond, waardoor vriendinnen nog geregeld langskomen. Stap voor stap vond ze haar draai. “Ze schildert weer, doet aan bloemschikken en helpt met hapjes maken. Soms zegt ze: ‘Ik ben het nu wel gewend.’ Dan weet ik: dit is goed. Ze leeft op, heeft aanspraak en vooral: ze heeft weer ritme in haar dagen.”
“Ik heb het hier goed,” zegt Mevrouw Pelikaan. “Maar ik mis mijn eigen plek nog weleens.” Toch waardeert ze wat er nu wél is. “Het is hier rustig, ik kan naar buiten wanneer ik wil en mijn dochter komt vaak langs. Wat ik nog zou willen? Een leuke buurvrouw. Iemand om af en toe een wijntje mee te drinken. Dat lijkt me wel erg gezellig.”
Bekijk Villa Marijke Elisabeth lees andere portretten