Geboren en getogen in Den Haag, kan mevrouw Scharff-Vroom terugkijken op een bijzonder leven van maar liefst 101 jaar. Als baby werd haar toekomst door een dokter somber ingeschat: ‘Mevrouw, dit kindje wordt niet heel oud’ kreeg haar moeder te horen na het zoveelste huisbezoek. Maar telkens weer wist ze op wonderbaarlijke wijze te herstellen van ernstige kinderziektes. "Tsja, artsen kunnen ook niet alles weten. Of misschien was mijn moeder wel extra voorzichtig met mij, wie zal het zeggen," lacht ze nuchter.
De kracht van zelfstandigheid
Haar gezondheid nam een sprong vooruit toen ze na de middelbare school naar de Tuinbouwschool Huis te Lande ging. Een keuze die ze zelf had gemaakt. Haar ouders vonden het goed, op voorwaarde dat ze zelf elke dag op de fiets ging. En dat deed ze, van bijna Scheveningen naar Rijswijk. Een flinke afstand die haar fysiek sterker maakte. Ze kan zich de details uit die tijd nog goed herinneren en somt moeiteloos namen op van docenten en medeleerlingen. Evenals van de lagere school, waar leerlingen zaten met namen als Van Cloppenburg en Brenninkmeijer. Haar eigen vader, telg uit de familie Vroom & Dreesmann, was directeur van de V&D in Den Haag.
Liefde voor natuur
Haar keuze voor de tuinbouwschool had alles te maken met haar liefde voor de tuin bij het ouderlijk huis. Deze school was een unieke instelling, exclusief voor meisjes en onder leiding van een antroposofe. De scholen van haar kindertijd waren altijd gemengd. Helaas gooide de oorlog roet in het eten, waardoor mevrouw Scharff-Vroom haar opleiding niet kon afronden. Ze trouwde jong en vertrok in 1950 met haar man naar Nijmegen, waar ze samen zes kinderen kregen.
Helaas, toen de jongste zes was, sloeg het noodlot toe. Haar man stierf. “Dat was een zware tijd. De oudste was net achttien en kreeg veel op zijn bord. Een nicht van mij sprak toen de woorden ‘gun die jongen zijn jeugd’. Ik ben haar nog altijd heel, heel dankbaar voor die wijsheid,” zegt ze geëmotioneerd. “En het ontroert me nu nog”.
Positieve energie
Met een positieve instelling pakte ze de draad van het leven weer op. Toen ze hertrouwde en de jongste nog thuis woonde, bouwde ze haar leven opnieuw op. Met positieve energie doorgaan lijkt haar levensmotto. En dan komt geluk soms ook vanzelf op je pad. Zoals ook bij de verhuizing van haar eigen vertrouwde woning naar Zorgvilla Hamer. “Ik heb toch zo geboft dat er precies een appartement op de begane grond, mét tuintje vrij was! Ik kijk vanuit deze stoel zo het groen in. En als het lekker weer is zit ik op mijn bankje buiten. Mijn passie voor tuinen is altijd gebleven, ook al heb ik er beroepsmatig nooit iets mee kunnen doen.”
Vlakbij de sociale reuring
Omdat ze parterre woont is ze vlakbij de sociale reuring in huis. Soms laat ze haar deur bewust openstaan, om mensen te zien. In het weekend is er altijd aanloop. Van broers of zussen, of één van haar zes kinderen - inmiddels allemaal met pensioen - komt langs om samen te lunchen. Binnenkort zelfs een high-tea, staat er in haar agenda die vrolijk is geïllustreerd met bloemen en vogels. “Ja, je wordt oud. Punt. ‘Maar zoals ik hier nu zit, daarvoor kun je toch alleen maar dankbaar zijn?” sluit mevrouw Scharff-Vroom af met een glimlach.