Mevrouw Sparrenboom werd 85 jaar geleden geboren in Amsterdam-Oost. “Ik ben vlak voor de oorlog geboren. Er was niet veel te eten, maar we hebben het toch gered. Ik had nooit gedacht dat ik zo oud zou worden,” zegt ze met een mengeling van verbazing en dankbaarheid.
Ze ging eerst naar school bij de nonnen en later naar de huishoudschool. “Dat moest, er was niets anders. Je leerde koken, schoonmaken, alles wat je later nodig zou hebben.” Nog altijd herinnert ze zich de strenge blik van de zusters. “Die nonnen waren verschrikkelijk. Ze wilden me niet naar de mulo laten gaan, dus kwam ik op de huishoudschool terecht. Zo ging dat toen.”
Jong getrouwd en snel moeder
Al jong ontmoette ze haar toekomstige man. “We zaten op scholen die naast elkaar lagen. Hij zat op de mulo en ik op de huishoudschool. Hij zag me steeds uit school komen. Zo is het begonnen. Soms hadden we ruzie en zagen we elkaar maanden niet, maar hij bleef volhouden. Uiteindelijk zijn we getrouwd. De aanhouder wint.”
Ze was nog maar negentien toen ze moeder werd. “Tien maanden nadat hij in militaire dienst ging, had ik al een baby. Dat was wel even wennen.” Omdat er in die tijd al een groot woningtekort was, woonde het jonge stel aanvankelijk bij haar moeder. “Dat was toen heel normaal. Maar al gauw kregen we een woning aan de overkant. Dat voelde zoveel fijner: ons eigen plek.”
Later volgden er nog twee kinderen: een zoon en een nakomertje, een dochter die pas zeven jaar na de tweede werd geboren. “Druk, drie kinderen vond ik soms best zwaar. Maar het was ook gezellig. Het huis zat altijd vol leven.”
Van Duivendrecht naar Ouderkerk
Het gezin verhuisde meermaals. Eerst naar Duivendrecht, waar nieuwe woningen werden gebouwd. “We kregen een eengezinswoning met tuin, dat was heerlijk. De kinderen hadden de ruimte om te spelen en wij konden genieten van een eigen stukje grond.”
Na enkele jaren verhuisden ze opnieuw, dit keer naar Ouderkerk aan de Amstel. “Eerst woonden we in een flat, maar die bleek na verloop van tijd zo slecht dat hij tegen de grond moest. Toen kregen we een nieuw huis in Ouderkerk, en daar heb ik wel twintig jaar gewoond. De kinderen woonden nog thuis, we hadden een fijne tuin en het voelde vertrouwd. Dat was een mooie tijd.”
Ondertussen werkte mevrouw Sparrenboom ook zelf. “Ik heb zestien jaar bij De Makro gewerkt, vlakbij waar we woonden. Dat was goed te combineren met het gezin.” Haar man had een leidinggevende functie bij een in- en exportbedrijf aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam. “Hij werkte daar jarenlang als manager. Hij was een harde werker, maar ook iemand die genoot van zijn gezin. Toen hij met pensioen ging, hadden we eindelijk meer tijd om samen te genieten.”
Samen genieten van reizen en Spanje
Die nieuwe tijd vulden ze met reizen. Het echtpaar kocht een stacaravan in Vierhouten. “Een houten chalet, midden in het bos. We gingen er elk weekend naartoe, later bleven we er maanden. De kinderen kwamen vaak langs. Het voelde echt als een tweede huis.”
Ook Spanje speelde een grote rol. “We overwinterden er vaak. Soms wel drie maanden achter elkaar. Het strand, de avonden samen… dat was heerlijk. We gingen ’s avonds naar het strand om iets te drinken, als de hitte van de dag voorbij was. Die momenten koester ik nog steeds.”
Ze dachten er zelfs aan om definitief naar Spanje te verhuizen. “Het leek ons prachtig om daar samen oud te worden. We fantaseerden er vaak over, hoe we de dagen in de zon zouden doorbrengen, met vrienden en buren om ons heen.”
“Na zoveel jaar samen is het een leegte die je niet kunt beschrijven. Toch moest ik door.”
Een groot verlies
Na 58 jaar huwelijk sloeg het noodlot toe. Haar man overleed heel onverwacht, op 78-jarige leeftijd. “Hij had diabetes, zijn ogen werden slecht. Op een nacht kreeg hij het heel benauwd. De ambulance kwam, maar hij is niet meer thuisgekomen. Het ging ineens heel snel.”
Het verlies viel zwaar. “Na zoveel jaar samen is het een leegte die je niet kunt beschrijven. Toch moest ik door. Ik had mijn kinderen en kleinkinderen om me heen.”
Ze vond haar ritme. “Ik reed auto, deed mijn boodschappen, maakte m’n huis schoon. Deed lekker m’n ding en redde me goed. Maar de stilte in huis, die bleef.” Gelukkig kwam haar jongste dochter vaak langs en aten ze samen geregeld. “We zorgden een beetje voor elkaar. Dat was fijn en gaf steun.”
Op een gegeven moment stelde haar dochter voor om samen een nieuwe stap te zetten. “Ze zei: mam, als je ouder wordt, dan zorg ik voor je. Dat beloof ik.” Vanuit dat idee besloten ze samen te verhuizen naar Spanje. “Het voelde alsof ik een sprong in het diepe maakte, maar met de zekerheid dat mijn dochter naast me stond, vertrouwde ik erop dat dit goed zou komen.”
De val die alles veranderde
Maar het liep anders. Twee weken voor de verhuizing kwam mevrouw Sparrenboom te vallen in de badkamer. “Mijn been was gekneusd, ik kon bijna niets meer. Mijn spullen werden zonder mij verhuisd. Ik heb daar veel van gemist, dat voelde heel verdrietig.” In Spanje merkte ze al snel dat het anders was dan ze verwacht had. Het bleek uiteindelijk niet de juiste plek voor haar.
Vervolgens vertrok ze naar haar zoon in Amerika. “Daar heb ik drie maanden gewoond. Ik kreeg fysiotherapie en werd wat sterker. Maar blijven kon niet, in verband met een visum. Haar zoon zocht online naar een woonplek en vond Villa Duinstaete. “Hij vroeg me: mam, is dat iets voor jou? Ik had geen keus, maar achteraf ben ik blij dat ik hier terecht gekomen ben.”
Een nieuw begin in Duinstaete
Sinds een half jaar woont mevrouw Sparrenboom in Villa Duinstaete. “Ik kwam hier met alleen een koffertje. Het appartement was kaal, want ik had bijna geen meubels meer. Maar de villa zorgde ervoor dat ik kon slapen en kon zitten. Alles werd heel netjes voor mij verzorgd.”
De eerste weken waren wennen. “Het is heel anders dan op jezelf wonen. Alles wordt voor je gedaan. Dat vond ik best moeilijk, ik was altijd zelfstandig geweest. Maar stapje voor stapje begon ik me thuis te voelen. De medewerkers zijn zo aardig, nooit boos. Als ik verdrietig ben, luisteren ze naar me en peppen me weer op. Dat is goud waard.”
Nieuwe vriendschappen en activiteiten
Langzaam vond ze haar draai. “Ik doe overal aan mee. Schilderen, bakken, yoga… niet op de grond hoor, dan kom ik nooit meer overeind,” zegt ze lachend. “Zelfs bingo! Ik vond dat vroeger iets voor oude mensen, maar nu doe ik gewoon mee en vind ik het hartstikke leuk.”
Ze geniet van haar planten en de verschillende uitjes. “We gingen laatst naar een tuincentrum. Ik kwam terug met planten voor mijn balkon. Daar word ik blij van.” Ook leest ze veel. “Ik heb hier al stapels boeken verslonden. Heerlijk om daarin weg te duiken.”
Belangrijker nog zijn de contacten. “Ik heb een bijzondere klik met mevrouw Cense. We noemen onszelf de Amsterdamse tweeling. Dat voelt vertrouwd, we begrijpen elkaar. Ik heb altijd wel aanspraak en toch ook m’n eigen ruimte.”
Familiebanden en kleinkinderen
De band met haar drie kleindochters is haar grote trots en steun. “Gelukkig zijn zij er. Ze hebben allemaal een goede baan en een eigen huis. En ze komen me geregeld opzoeken.” Die band gaat diep. “Ik heb veel op ze gepast toen ze klein waren. Vooral de oudste was vaak bij mij. Dat schept iets bijzonders, een band die nooit meer verdwijnt.”
Trots vertelt ze dat ze in december overgrootmoeder wordt. “Daar kijk ik enorm naar uit. Het allermooiste lijkt me om een vierde generatie te verwelkomen. Dat maakt me gelukkig en dankbaar.”
Ook haar zoon in Amerika blijft een steunpilaar. “Hij heeft alles geregeld, ook dat ik hier kan wonen. Dat is echt een cadeau van hem. Hij woont ver weg, maar juist daardoor besef ik hoe bijzonder het is dat hij dit allemaal voor mij heeft gedaan.”
Dankbaar en realistisch
Mevrouw Sparrenboom kijkt tevreden terug op haar leven. “Ik heb altijd goed voor mijn kinderen gezorgd. We hebben veel gezien van de wereld: Zweden, Amerika, Spanje… ik heb mooie herinneringen. Natuurlijk is niet alles gegaan zoals ik had gehoopt, maar dat hoort bij het leven.”
Ze spreekt open over de momenten van twijfel en verdriet. “Natuurlijk heb ik weleens mindere dagen, maar dan bedenk ik me: ik bén er nog, ik heb lieve mensen om me heen en ik wil er het beste van maken. Dat is mijn manier om door te gaan.”
““Je kunt blijven hangen in wat je verloren hebt, maar ik kies ervoor om vooruit te kijken.””
Een thuis gevonden
Voor mevrouw Sparrenboom voelt Villa Duinstaete inmiddels als een veilige haven. “Ik had nooit gedacht dat ik zo oud zou worden. En zeker niet dat ik hier zou belanden. Ik reed immers nog altijd lekker rond in mijn autootje en kon alles nog helemaal zelf. Dat gaat nu niet meer zoals vroeger en dat is soms even slikken. Maar ik voel me hier welkom en gezien. Dat is wat telt.”
Ze glimlacht als ze verder vertelt: “Ondanks dat het allemaal anders liep dan ik had gedacht, heb ik in de villa een nieuw thuis gevonden. Je kunt blijven hangen in wat je verloren hebt, maar ik kies ervoor om vooruit te kijken. Hier voel ik dat ik er nog toe doe. Ik ben niet alleen, word omringd door mensen die om me geven. Dat geeft rust en vertrouwen voor de toekomst.”
Bekijk villa Duinstaete lees andere portretten