In memoriam
Ze woonden lange tijd heel fijn en nog zelfstandig, in een bungalow naast het huis van hun zoon. Maar de dementie van meneer Polak werd erger, en mevrouw Polak kreeg een beroerte en kon niet goed meer voor haar man zorgen. “Mam je moet nu toch echt iets gaan zoeken”, had haar dochter gezegd, die zelf in de zorg werkte. Ze had goede verhalen over Villa Maja gehoord. Bovendien bleken er bewoners te zijn die ze nog kende uit de tijd dat mevrouw Polak bij de club Vrouwen van Nu (vroeger ‘Plattelandsvrouwen’) betrokken was.
Vertrouwde gezichten
“Het was heel prettig om hier bekenden uit Rhoon te zien, dus ik had snel aanspraak. Ik vond dat extra fijn om vertrouwde gezichten te zien, omdat ik door gehoorproblemen niet zo gemakkelijk kan communiceren. Mijn man en ik wonen nu viereneenhalf jaar in dit appartement. Hij heeft alle zorg nodig. Ikzelf probeer zo actief mogelijk te zijn. Ik hou van regelmaat, om zes uur ben ik gewassen en aangekleed, en doe ik mijn oefeningen. Ontbijten doe ik hier. Dan lees ik de krant en breng ik die naar een andere bewoonster. Voor lunch en diner ga ik naar de eetkamer. Aan activiteiten doe ik zoveel mogelijk mee. Twee keer per week bewegingsoefeningen, keramiek maken, dat soort dingen. Anders word je toch eenzaam he. Nee, ik heb het hier goed naar mijn zin.”
Bakken, tuinieren en schilderen
Toen zij in Villa MaJa kwam te wonen was mevrouw Polak ondanks haar beroerte redelijk mobiel en vond ze het erg leuk om wat te helpen in de villa. In de begintijd maakte ze wekelijks twee grote cakes voor het personeel. En haar oog viel op de tuin. Tuinieren was altijd haar grote hobby. Ze had het niet van een vreemde want haar vader was tuinder en zelf hadden ze een grote tuin. Zij en haar man, die toen nog heel goed ter been was, hielpen volop mee de tuin van villa Maja te verfraaien. Er kwam een bloementuin en een kruidentuin. Ze kijkt er vol genoegen op terug. Momenteel kan zij dit soort activiteit niet goed aan. In het voorjaar kreeg ze een ongeluk met de elektrische driewieler, ze is er nog herstellende van. Ook het schilderen, dat een grote hobby was getuige de schilderijen in haar appartement, moet zij helaas staken. Haar hand kan de fijne bewegingen niet meer goed aan. Maar, bij de pakken neerzitten, ligt niet in haar aard. “Ik ben niet pessimistisch van aard. Er zijn mensen die het slechter hebben dan ik. En kijk eens wat een mooi uitzicht ik hier heb! En ik ben heel blij met alle medewerkers hier, en ook met de praktische hulp van alle kinderen. Ze komen heel regelmatig langs. Ja, dit is gewoon mijn huis.“
