Alle continenten hebben gezien en dan nu een fijn thuis hebben gevonden in Villa De Kleine Heide. Dat is in een heel kleine notendop het verhaal van mevrouw Willemsen. Vrijwel haar hele werkzame leven lang heeft ze zich ingezet voor Kerk in Nood. Nu is het tijd om weer te genieten van de nabijheid van familie en vrienden van vroeger.
Harnas Kuno
Het appartement van mevrouw Willemsen (83) staat vol getuigenissen van de plaatsen waar zij voor haar werk is geweest. Vitrinekastjes vol kleine kunstvoorwerpen uit alle werelddelen. “Alles gekregen in de loop van de jaren, ook Kuno daar”, wijst zij op een levensgroot harnas bij de voordeur. Een erfenis van de neef van haar moeder, Werenfried van Straaten, die in 1947 de stichter was van Kerk in Nood. “Ik had na de middelbare school in Eindhoven de onderwijzersopleiding gedaan, maar al snel merkte ik dat onderwijzen niet bij mij paste. In de familie hoorde ik de verhalen over Kerk in Nood en dat leek me erg interessant. De organisatie hielp en helpt kerken die problemen hebben. Het begon achter het IJzeren Gordijn, later volgden ook andere landen. Ik was meteen welkom om daar aan de slag te gaan. Eerst als ‘krullenmeisje’, manusje van alles. Maar ik kreeg steeds meer verantwoordelijkheid, zoals nieuwe kantoren en secretariaten in andere landen openen. Uiteindelijk werd ik secretaris-generaal.”
Dat harnas in de kamer, was ooit een geschenk van de Poolse bisschoppen aan Kerk in Nood, als dank voor alle hulp bij de opkomst van de vakbond Solidarność die in de jaren zeventig, mede door goede samenwerking met de Rooms-Katholieke kerk, succesvol werd.
Genieten van de vrijheid
Langere tijd woonde mevrouw Willemsen in Rome en maar liefst dertig jaar vlakbij Frankfurt. “Uiteindelijk vond ik het toch fijner terug te komen naar Eindhoven waar ik was opgegroeid. Ik heb meerdere appartementen bekeken, maar bij De Kleine Heide had ik meteen het gevoel: hier ben ik op mijn plaats. Alles wordt verzorgd, vooral het eten, dat vind ik heel fijn. Boodschappen hoef ik niet te doen, behalve dan koekjes kopen voor als ik bezoek krijg. En ik woon hier met gelijkgezinden, dat spreekt me ook erg aan”.
“Ik doe heel graag met activiteiten mee die worden aangeboden. Zoals een keer per week gymnastiek en luisteren naar muziekuitvoeringen hier in huis. Wat heel leuk is: mijn broer - die in Bunnik woont - is een waar natuurtalent op de piano, hij beschikt ook over een absoluut gehoor. Hij heeft hier voor alle bewoners gespeeld en mag nog eens terugkomen! Verder geniet ik van de vrijheid die ik heb met mijn eigen auto. Vorige week nog heb ik heerlijk geluncht met een vriendin in Eindhoven. Ja, ik voel me hier helemaal op mijn plaats. Terug in ‘Eindhoven’, de cirkel is rond”.