Ze was eind zestig, de pensioentijd samen met haar man in zicht en toen sloeg het noodlot toe. Door een herseninfarct raakte mevrouw Hartsuiker (nu 85) eenzijdig verlamd. “Een jaar lang ben ik alleen maar boos en verdrietig geweest. Opeens voor alles afhankelijk worden, alles moeten vragen. En toen ben ik gaan schilderen. Met mijn linkerhand, want rechts kon niet meer”.
De grootste schat die er bestaat
“Hoe ik die klap te boven ben gekomen? Ja, wat bleek, mijn man was de grootste schat die er bestaat! Hij kocht onmiddellijk een grote auto, waar mijn rolstoel in gehesen kon worden. We zijn door heel Europa getrokken en hebben veel leuke dingen kunnen doen. Verder zei hij: ‘Ik ga eerder dan jij. Ik moet zorgen dat jij onder de pannen bent.’ En zo kwamen we terecht in Villa Marijke Elisabeth in Hilversum. Daar hebben we twee jaar samen heel fijn gewoond. En inderdaad helaas, hij is toen overleden. Verwacht? Onverwacht? Hij was een keiharde werker, rookte en dronk ook. Hij is toch 86 geworden, niet om over te mopperen!”
Een andere woonruimte
Om de kosten te beheersen moest mevrouw Hartsuiker omzien naar andere woonruimte. Vanuit de directie van De Laren kwam het aanbod voor een kleiner appartement, in Villa Sluysoort in Maarssen. Nu heeft zij geen aparte slaapkamer meer, maar dat is wat haar betreft geen probleem. Er is genoeg ruimte voor de rolstoel, ze kan overal bij. Zoals de kleine schildertafel die ze heeft geïnstalleerd. Vol kwasten, verf en kleine doeken, een waar mini atelier. “Ik ben zo blij dat ik deze hobby heb kunnen ontwikkelen. Ik bleek met links te kunnen tekenen, en toen ben ik op schilderles gegaan.” Er hangen en liggen stapeltjes kleurrijk schilderijen. Aan de grootste muur hangt wat zij noemt ‘het echte werk’, van hedendaagse kunstenaars die zij nog samen met haar man heeft verzameld. Het schilderen geeft haar grote houvast. “Anders is het alleen maar slapen, eten en tv kijken”. De tv staat overigens overdag wel aan, anders vindt ze het te stil.
Volop aanloop
Aanloop is er volop. De vaste fysiotherapeut die niet alleen masseert maar ook wat dingen van de dag doorneemt, haar twee dochters en ook met haar kleinkinderen heeft ze goed contact. Voor de achterkleinkinderen is zij niet ‘oma’, maar ‘euma’. Vanwege griep kon ze niet naar het afstuderen van een kleinzoon, tot haar zeer grote spijt. Maar hij kwam, mét zijn diploma, direct langs bij oma in Maarssen. “Zo lief. En ja, met de vijf kleinkinderen blijf ik helemaal op de hoogte van het wereldgebeuren. Ook trouwens met mijn onderbuurman met wie ik het heel goed kan vinden. We wisselen goed af wat betreft onderwerpen, houden van dezelfde dingen. Ik zit ook altijd met hem aan tafel in de eetkamer, samen met een heel oude dame, een schat van een vrouw. En dan is er ook nog een heel aardige vrouw die hier vlakbij woont, en die wekelijks met mij gaat wandelen. Mij uitlaat”, lacht mevrouw Hartsuiker.
Zo is zij aardig ‘ingeburgerd’ in Maarssen. Een plaats overigens waar ze heel, heel lang geleden al een korte tijd heeft gewoond. Dat was als meisje van zes met haar ouders bij terugkeer uit wat toen Nederlands-Indië heette, vlak na de Tweede Wereldoorlog. Daarna is zij er nooit meer geweest. Maar nu woont ze er weer, in Villa Sluysoort.
Bekijk villa sluysoort Lees andere portretten