Het was de geneesheer-directeur in het revalidatiecentrum die opperde: zou u niet eens gaan uitkijken naar een plek om verzorgd te kunnen wonen? Dat was na een flinke val, met semi-dwarslaesie als gevolg. Maar dit was niet wat mevrouw Mantz voor ogen had.
Al 62 jaar woonde ze in hetzelfde fijne huis met tuin in Bilthoven. Waar ze volop in beweging was op de golfbaan en nog meer kilometers maakte met haar hond. Maar door de val moest de knop drastisch om. Verhuizing naar Zorgvilla Hoefstaete volgde. Daar was het: loslaten, nieuwe wegen zoeken. Dat is in het jaar dat zij in de villa woont meer dan aardig goed gelukt. “Gelukkig hou ik erg van leven”, zegt ze halverwege het gesprek.
Haar verhaal draait inderdaad om levenslust. En wake-up calls. Ze vertelt: “Ik woonde dus decennialang in dat ene huis en had echt het idee: ik blijf hier tot ik word weggedragen en daar had ik vrede mee. Ik werd daar 40, 50, 60, 70 jaar en dacht er verder niks bij. Tot ik in deze nieuwe omgeving kwam, mijn ogen open gingen en ik opeens dacht: o, nu ben ik een oud mens! Daar moest ik heel erg aan wennen. Maar dat is nu echt goed gelukt.”
Mevrouw Mantz heeft haar werkzame leven lang in het zakenleven verkeerd, had een eigen bedrijf. Met pensioen gaan, echt stoppen, probeerde ze zo lang mogelijk uit te stellen, want ze had het zeer naar haar zin. Toen zij dat uiteindelijk toch deed, miste ze haar werkomgeving zeer. En stortte zich vervolgens vol op het maken van reizen. Zelf met de auto Scandinavische landen in, met groepsreizen naar verre landen tot aan Antarctica zelfs. “Ik bereidde me altijd uitgebreid voor, en heb enorm genoten van al die culturen, al die mensen. Ik ben er nog veel mee bezig. Ik heb albums in de kast, maar belangrijker nog zijn de herinneringen die op mijn netvlies staan. Die reiservaringen neemt niemand me af, ik ben zo blij dat ik dat allemaal heb gedaan!”
Verder leest zij dagelijks de krant ‘van voor tot achter’, en boeken, heel veel boeken. Ze konden niet allemaal worden meeverhuisd uit het oude huis. Ook hier was het thema: loslaten. Net als het bridgespel, dat zij in Bilthoven graag speelde. Een vriendin opperde nog om een bridgepartner te zoeken zodat zij in Hoefstaete konden bridgen. “Ik heb dat toch niet gedaan. Tijdens de corona was er een beetje de klad in gekomen. En misschien heb ik toch wat de angst dat als ik minder word in het spel, dat de anderen het niet tegen je durven te zeggen. Beetje uit zelfbescherming dus, haha. Ook dat zie ik als een wake up call: ‘stop nu maar met bridge’. In plaats daarvan doe ik nu Scrabble. Ik denk zelfs dat je je met dit spel meer ontwikkelt dan met bridge. Je zoekt naar woorden, moet voortdurend nadenken, ook over de schrijfwijze. Als mijn vriendinnen hier komen, doen we vaak een spelletje. Of ik ga even een rondje met hen door de tuin, achter mijn rollator. Nee, vervelen doe ik me absoluut niet. Ik heb eerder tijd te kort! Ik kan mezelf heel goed vermaken, daar vecht ik ook voor”
Wat zij ook heel fijn vindt aan het wonen in Hoefstaete zijn de activiteiten als lezingen en muziekuitvoeringen. Omdat de activiteitenbegeleidster ook open staat voor suggesties, heeft mevrouw Mantz eens een opkomend schrijfster aangedragen als spreker, en die is inderdaad ook gekomen. “De medewerkers hier zijn echt fantastisch. Ik zie dat ze hun uiterste best doen om mensen die heel weinig meer kunnen of willen, toch nog te stimuleren om in elk geval iéts te doen. Even naar buiten, of toch die eenvoudige yoga oefening. Maar als ze weten dat je zelf wel veel kan of zin hebt, word ook jij niet vergeten. Zorg op maat kun je het zeker noemen.”
bekijk Villa Hoefstaete lees andere portretten