We zien het vaak van dichtbij: veel van de familieleden die we in de villa’s tegenkomen, waren mantelzorger vóórdat hun vader, moeder of partner bij ons kwam wonen. Hun betrokkenheid en liefde zijn waardevol in onze zorg. We benutten die kennis graag, gaan het gesprek aan samen en blijven kijken naar wat iemand nodig heeft.
Tegelijkertijd hopen we dat er ruimte ontstaat voor iets nieuws. Voor rust, voor ontspanning én voor nieuwe mooie momenten samen. Want als de zorg wat lichter wordt, komt er meer aandacht voor elkaar.
Zoals bij mevrouw Pellikaan en haar dochter Joke. “Je weet dat het moment komt, maar toch komt het onverwacht,” vertelt Joke. “Mijn moeder verbloemde haar ongemakken, tot het echt niet meer ging. Maar toen ik Villa Marijke Elisabeth binnenliep, wist ik: als ze ergens opnieuw kan landen, dan is het hier.”
Langzaam vond haar moeder haar draai. “Ze schildert weer, doet aan bloemschikken en helpt met hapjes maken. Soms zegt ze: ‘Ik ben het nu wel gewend.’ Dan weet ik: dit is goed. Ze leeft op, heeft aanspraak en vooral: ze heeft weer ritme in haar dagen.”
Mevrouw Pellikaan knikt. “Ik heb het hier goed,” zegt ze. “Maar ik mis mijn eigen plek nog weleens. Toch waardeer ik wat er nu wél is. Het is hier rustig, ik kan naar buiten wanneer ik wil en mijn dochter komt vaak langs.
Voor haar dochter Joke is het vooral fijn dat ze nu, als ze langskomt, weer dochter kan zijn. Niet langer de mantelzorger die moet regelen of zich zorgen maakt, maar gewoon even samen genieten.
Vandaag zeggen we daarom tegen alle mantelzorgers: dank jullie wel. Voor jullie toewijding, voor jullie kracht maar vooral, voor jullie liefde.
