Carin is gastvrouw bij Zorggroep De Laren, een rol die ze al bijna drie jaar met veel liefde vervult. Haar dag begint rond half vijf ‘s middags, als ze langs de appartementen gaat om drankjes en hapjes te serveren aan de bewoners. Maar haar taak gaat verder dan bedienen. Ze biedt ook een luisterend oor en probeert met een grapje het leven van de bewoners wat lichter te maken. "Ik wil toch iedereen even een stukje aandacht geven."

En dat blijkt ook uit haar werkethiek. Ze blijft vaak tot later dan haar officiële werktijd om te zorgen dat alles netjes achtergelaten wordt. “Ik hecht waarde aan het afronden van taken op een georganiseerde manier, dat brengt mij innerlijke rust. Als ik er geen plezier in zou vinden, zou ik waarschijnlijk een ander beroep hebben gekozen," verklaart ze nuchter. “En daarbij ben ik ben ook wel sneller geneigd om meer te geven. Vooral omdat ik datzelfde gevoel terugkrijg van mijn werkgever. Het is een wisselwerking. Als ik me gewaardeerd voel, ben ik gemotiveerd om dat extra stapje te zetten.”

Voor Carin is haar werk bij Villa Hoefstaete meer dan alleen een baan. Het is een onverwachte kans om iets waardevols te betekenen voor anderen. "Mijn moeder zei altijd dat ik de zorg in moest gaan," vertelt ze. "Nou, zei ik, in de zorg? Ik? Alsjeblieft niet!’ Maar ze had gelijk. Ik zit weliswaar niet ín de zorg. Maar het is toch een stukje zorg wat ik doe."

Diepgewortelde zorgzaamheid

Die zorgzaamheid zit in haar natuur, gevormd door haar opvoeding en levenservaringen. Carin vertelt over haar moeder, die altijd ziek was en hoe haar gezin elkaar steunde in moeilijke tijden. “Ik heb mijn moeder nooit gezond gekend. Mijn moeder was zwaar reumapatiënt. Ik kom uit een groot gezin. En iedereen deed wat hij moest doen. Iedereen droeg zijn of haar steentje bij. Mijn moeder hoefde het niet eens te vragen, we deden het gewoon allemaal.” Die waarden van zorgzaamheid en respect draagt ze nu over naar haar werk.

Overstap naar de zorg

Carin’s overstap naar de zorg kwam na een lange carrière bij ProRail - later NS - waar ze omroepwerk op stations deed. Een verandering in de organisatie leidde tot haar zoektocht naar een nieuwe uitdaging. “In verband met mijn gezondheid mocht ik eerst nog een jaar of twee jaar thuis zitten," legt ze uit. "Maar mijn lichaam begon al een beetje mankementen te vertonen." Toen zag ze de vacature voor gastvrouw bij Zorgvilla Hoefstaete en besloot ze te solliciteren. "Dan ben je dus eenenzestig en moet je nog eens gaan solliciteren… Ik vond het allemaal heel spannend. Ook weer een nieuwe ervaring. En uiteindelijk tóch wel leuk.”

Het voelde meteen goed. "Dit is het," dacht ze toen ze er een dagje mee mocht draaien. En sindsdien gaat Carin elke dag met plezier naar haar werk, wetende dat ze iets betekent voor anderen. Het werd al snel duidelijk dat Carin haar werk met liefde en toewijding uitvoerde, en dat haar persoonlijke geschiedenis haar gevormd had tot de zorgzame en empathische persoon die ze vandaag de dag is. "Wat mij het meeste trekt is het stukje geluk," legt ze uit. "Als je binnenkomt en de bewoners zijn blij dat je er bent. Dan kan mijn dag al niet meer stuk.”

“Ik vind het helemaal geweldig. Dit is echt iets voor mij. Een beetje de zorg ook wel naar de mensen toe. Het luisterende oor dat je ze kunt bieden. En een grapje maken. Ik probeer mensen graag weer een beetje de vrolijke kant van het leven te laten zien.”

Streven naar geluksmomenten

Zo draait het voor Carin niet alleen om het serveren van drankjes, het dekken van tafels of het ontvangen van gasten. Het draait ook om het creëren van geluksmomenten voor de bewoners. "Dat stukje geluk. In hun geluk zit mijn eigen geluk,” benadrukt ze. "Dat vind ik zo fijn aan mijn werk. Een glimlach of een blijk van dank. Heerlijke momenten zijn dat. Daar krijg ik het gewoon warm van. Daar doe ik het voor."

Ontroerende interacties

Carin deelt een mooie herinnering met een bewoonster. “Onlangs ging een mevrouw na het avondeten terug naar haar appartement. Ze komt altijd met haar jas aan binnen, omdat ze denkt dat ze uit eten gaat. Dat alleen al vind ik prachtig. Maar ze liep dus weg en ik zei: “Mevrouw, u vergeet uw jas.” “O ja,” reageerde ze. Ze gaf mij een hand en zei: “Bedankt voor de bediening. Je was geweldig.” Dus ik zeg: “Heel graag gedaan en ik hoop u snel weer te zien.” Weet je, dan ga ik mee in die belevenis. Dat zijn momenten die me raken. Die me ontroeren.”

Omgaan met verlies

Maar niet alle momenten zijn vrolijk; soms raakt het afscheid van een bewoner haar diep. Dan vindt ze steun bij haar collega's en bij haar man. “Je maakt soms situaties mee, die je raken of die iets achterlaten. Als een bewoner ziek wordt of overlijdt. Ja, dat zijn momenten dat ik denk van pfoe... Dan slaap ik er slecht van. Dat raakt mij echt, hoor. Maar dan praat ik erover met mijn man of met een collega. Dat lucht altijd op. Met sommige bewoners heb ik heel fijn contact. Stel, ik hoor dat één van hen is overleden is. Dat komt dan wel binnen.”

Ondanks de uitdagingen en emoties die zij in haar werk tegenkomt, voelt Carin zich thuis bij Zorgvilla Hoefstaete. Ze waardeert de ondersteuning en erkenning die ze krijgt van haar collega's en vanuit Zorggroep De Laren. “Zorggroep De Laren is een hele fijne werkgever, warm en meedenkend. Ze zijn altijd erg attent met allerlei dingen. Leuke cadeautjes en zo. Ik voel echt dat ze blij zijn met onze hulp en inzet. Dat ze het waarderen. Dat vind ik mooi. Het kan ook anders natuurlijk, hè. Een klein gebaar kan een groot gevoel teweeg brengen.”

Reflecties op werk en leven

Carin’s empathie strekt zich uit tot haar eigen ervaringen en die van anderen. Ze reflecteert openlijk over het ongeluk van haar man en de impact daarvan op hun leven. Deze ervaringen hebben haar geleerd om waardevolle gesprekken te voeren over wensen en verwachtingen voor de toekomst. Zowel voor henzelf als voor hun dierbaren. Het is een delicaat evenwicht tussen lichtvoetigheid en serieuze overwegingen, waar Carin moeiteloos tussen navigeert.

“Door mijn werk bij Zorggroep De Laren ben ik ook wel anders naar het ouder worden gaan kijken. Het zet je aan het denken. Wat je wel wilt, en wat juist niet. We hebben daar thuis lange gesprekken over. De eerste paar keer vond ik dat wel moeilijk hoor. Het is nu zo’n 11 jaar geleden, het ongeluk van mijn man. Alles gaat nu hartstikke goed hoor. Maar op zo’n moment word je wel weer even met je neus op de feiten gedrukt. Het was flink schakelen. Toen is dat balletje eigenlijk al een beetje gaan rollen. Het kan zo gebeurd zijn met je. Dus je gaat elkaar vragen: Wat doen we dan? Wat zijn jouw wensen? Ik had het er nog nooit over gehad met hem en hij niet met mij. Maar dat weten we nu wel van elkaar. En de kinderen weten dat ook. Dat is hartstikke fijn. Ook voor jezelf een geruststellende gedachte. Ik heb kenbaar gemaakt wat ik wil, wat mijn wensen zijn. En nu kunnen we weer verder. Weer lekker genieten. Hopelijk duurt het nog heel lang. Want ik vind het leven, ons leven, veel te leuk.”

Authentiek zijn in de zorg

Carin's benadering van haar eigen authenticiteit als haar allermooiste eigenschap is bewonderenswaardig. Haar vermogen om gewoon zichzelf te zijn, zonder zich anders voor te doen dan wie ze is, getuigt van een sterke innerlijke kracht en zelfacceptatie. “Ik ben zoals ik ben en ik doe mij niet anders voor. Niet beter en niet slechter. Ik ben gewoon wie ik ben.”

Hoewel ze aangeeft soms best onzeker te zijn, bijvoorbeeld over achtergrond in opleiding, lijkt ze verder zeer comfortabel te zijn met wie ze is, ongeacht de situatie. “Ik ben heel onzeker, maar dat weet niemand. Niet verder vertellen, hoor!” Met haar humor weet ze die eigenschap prachtig te verbloemen. “Zo spelen we met de bewoners na het eten geregeld een potje Triviant. Nou, daar staan soms woorden tussen, die ik niet eens kan uitspreken. En dan begin ik al te lachen. Dan zeg ik ‘Oh, we doen even een andere vraag, hoor. Want deze is veel te moeilijk.’ Maar dan móet ik hem voorlezen. ‘Maar dat kan ik niet uitspreken’, zeg ik eerlijk. ‘Ja, proberen’, roepen ze dan. En een lol dat ze er dan samen om hebben!”

Bescheiden en benaderbaar

Haar bescheidenheid en openheid over haar eigen onzekerheden maken haar benaderbaar en menselijk. Een eigenschap die de bewoners niet ontgaat. Ze vinden het fijn als Carin er is. Voelen zich comfortabel in haar aanwezigheid en nemen haar in vertrouwen. En uiteindelijk is de mooiste les die je hieruit kunnen trekken: hoog of laag opgeleid, zorg, liefde en warmte zijn niet gebonden aan een opleiding of wat dan ook. Je hoeft geen universitaire graad te hebben voor deze eigenschappen. Het zit in je. En dat straal je uit.

Universele taal van liefde

“Om zulke mooie complimenten en waardering te krijgen van de bewoners, daar gaat het uiteindelijk om.” Liefde geven is een universele taal die geen formele scholing vereist. Het feit dat Carin zoveel liefde en waardering ontvangt van de bewoners, onderstreept de kracht van oprechte verbondenheid. Het vermogen om anderen te raken met eenvoudige, menselijke gebaren van vriendelijkheid en zorgzaamheid is niets meer of minder dan onvervalst geluk.

bekijk villa hoefstaete Lees andere verhalen Ga naar de werken-bij pagina