“Hé, ben je er weer?” roept een bewoonster zodra Nadia de woonkamer van Villa MaJa binnenloopt. Haar gezicht licht op, een stralende glimlach van herkenning. Het zijn die momenten die Nadia al vijftien jaar lang raken en motiveren. “Als iemand blij is dat ik er weer ben, dan weet ik: ik doe het goed. Dat is voor mij de bevestiging dat ik op de goede weg zit.”

Vijftien jaar Villa MaJa

Nadia werkt bijna vanaf het begin in Villa MaJa in Rhoon. Al vijftien jaar lang is dit haar tweede thuis. “Ik ben begonnen in de zorg als helpende plus. Dat werk deed ik met plezier, maar ik voelde al snel dat er méér mogelijk was. Ik dacht vaak: ik kan zoveel meer uit bewoners halen. Als je een spelletje speelt of samen iets maakt, dan zie je ze opbloeien. Maar in mijn zorgfunctie was daar niet genoeg ruimte voor, vond ik.”

Toen er vraag kwam naar activiteitenbegeleiding, wist ze meteen dat dit bij haar paste. “Ik heb gevraagd of ik die plek mocht invullen. En dat mocht. Vanaf dat moment kreeg ik de mogelijkheid om onze bewoners op een andere manier te bereiken en te inspireren. Het voelde alsof alle puzzelstukjes op hun plek vielen. Het gaf een hele nieuwe dimensie aan mijn werk.”

En op sommige dagen combineert Nadia beide rollen: zorgondersteuning in de ochtend en activiteitenbegeleiding later op de dag. “Ik begin dan om half acht met de zorg. Vanaf tien uur verschuift het naar activiteiten. Dat loopt eigenlijk heel natuurlijk in elkaar over. Eerst help je iemand met wassen en aankleden, daarna maak je samen een praatje of begin je aan een activiteit. Zo gaat de dag vanzelf verder, en blijf je dicht bij de bewoners.”

Van sopdoekje tot breiwerk

Wat Nadia zo raakt in haar werk, is dat betekenis vaak in kleine dingen zit. “Bewoners hebben veelal het nodige in moeten leveren. Hun wereldje wordt nou eenmaal steeds kleiner en soms missen ze het gevoel van betekenis. Ik zie het als mijn taak om hen het gevoel van ertoe doen terug te geven.”

Dat kan op allerlei manieren. “We hadden een mevrouw die je dolgelukkig maakte met een emmertje sop en een doekje. Ze liep overal langs en straalde omdat ze het gevoel had dat ze ons hielp. Dat is toch prachtig? Of met breien: soms halen we een breiwerk uit en rollen we er samen een bolletje van. De een breit nog, de ander houdt alleen het bolletje vast. Het gaat niet om het resultaat, maar om samen bezig zijn. De kunst is om steeds weer te ontdekken wat iemand blij maakt, binnen zijn of haar kunnen. Dat verschilt natuurlijk per bewoner.”

Voor Nadia is activiteitenbegeleiding dus veel meer dan knutselen of samen een spelletje spelen. “Het gaat om creatief omgaan met hoe iemand zich nog van waarde voelt. Voor de een is dat helpen met een breiwerk, voor de ander even een persoonlijk gesprek en voor weer een ander gewoon ergens bij mogen zitten. Voor mij is het de kunst om steeds weer die ingang te vinden. Dat maakt het juist zo bijzonder.”

“Het laatste stukje samen”

Werken in een zorgvilla betekent ook omgaan met de laatste levensfase. “Dat maakt het werk soms intens en emotioneel, maar het is ook heel kostbaar. Je mag samen dat laatste hoofdstuk schrijven, waarin aandacht en warmte centraal staan. Juist daarom wil je dat laatste stukje zo waardig en mooi mogelijk maken. Met alle liefde die je hebt.”

Die houding heeft Nadia gevormd. “Mijn werk heeft mijn kijk op mensen echt verdiept. Je leert verder te kijken, de mens los te zien van de symptomen of beperkingen. Het verrijkt je als mens. Soms is vijf minuten blijdschap al genoeg om een waardevol moment te creëren. Daar draait het wat mij betreft om: als iemand een fijne dag heeft gehad, dan heb ik mijn doel bereikt.”

De zorg verandert

In de afgelopen vijftien jaar zag Nadia de zorg veranderen. “Bewoners blijven tegenwoordig langer thuis wonen, waardoor de zorgvraag in de villa intenser kan zijn. Zo hebben we meer met dementie te maken en dat vraagt om een andere werkwijze én een andere manier van kijken.”

Nadia wil daar zelf ook in blijven groeien. “Ik werk veel op gevoel, maar ik wil ook meer leren over dementie. Niet alleen vanuit mijn eigen ervaring, maar ook door kennis van anderen. Zodat ik bewoners zo goed mogelijk kan begeleiden en ze kan blijven zien als mens, niet alleen als patiënt met een ziektebeeld. Dat vind ik heel belangrijk: de mens in zijn geheel blijven zien.”

Haar behoefte om zich te ontwikkelen is een grote stimulans. “Ik doe mee aan interne workshops en trainingen. En wil graag meer leren over dementie. Het is belangrijk om daarin mee te groeien, omdat het zo’n groot deel van ons werk is geworden. Hoe fijn is het om de kennis die er is, door te vertalen naar mijn dagelijkse praktijk.”

Samen sterk

Nadia voelt zich al vijftien jaar op haar, plek. Dat komt niet alleen door de bewoners, maar ook door haar collega’s. “Als je werk leuk is maar je team niet, dan mis je alsnog iets. Hier is dat anders. We hebben een sterk teamgevoel. We overleggen veel, leren van elkaar en houden rekening met elkaar. We staan voor elkaar klaar, en het mooie is: dat werkt altijd twee kanten op.”

Dat onderlinge vertrouwen zorgt ook voor creativiteit. “Als ik een idee heb, kan ik dat altijd met mijn team delen. En soms denkt een collega nog even met me mee: ‘Heb je ook hieraan gedacht?’ En zo maak je een plan samen sterker. Je leert van elkaar en vult elkaar aan. Dat vind ik zo prettig aan ons team.”

Het verschil van kleinschaligheid

Het kleinschalige karakter van Zorggroep De Laren maakt volgens Nadia echt het verschil. “Toen mijn schoonvader in een grotere instelling woonde, merkte ik hoe anders het daar georganiseerd was. Mijn kinderen zeiden weleens: ‘Mama, opa woont niet bij jou op je werk!’ En dat klopt natuurlijk: elke plek is anders en heeft zijn eigen manier van werken. Maar juist daarom besef ik hoe waardevol het is dat we hier de ruimte hebben voor net een beetje extra. Het gaat niet om grootse gebaren, maar om de tijd voor een praatje of samen naar buiten gaan. Dat gun ik iedereen.”

Geduld en inlevingsvermogen

Als ze moet benoemen wat belangrijk is in haar werk, hoeft Nadia niet lang na te denken. “Geduld en inlevingsvermogen. Doordat je je kunt verplaatsen in een bewoner, kun je heel persoonlijk werken. Juist die persoonlijke benadering vind ik het mooiste aan mijn werk.”

Dromen voor de toekomst

Nadia kijkt met vertrouwen vooruit. “Ik ben nu 58 en ik hoop dit werk nog lang te doen. Voorlopig ben ik hier helemaal op mijn plek. En als ik mag dromen, dan zou ik heel graag een duofiets voor de villa willen. Zodat we met bewoners samen op pad kunnen, de wind door je haren voelen. Veel bewoners die vroeger altijd fietsten zouden dat fantastisch vinden. Even de vrijheid voelen, samen naar buiten. Dat zou echt een win-win zijn.”

Na vijftien jaar is Nadia nog steeds even gedreven en dankbaar. “Ik zie mijn werk niet eens als werk. Wat mijn werk betekenisvol maakt, zijn de kleine momenten van aandacht en warmte, die soms enorm veel kunnen betekenen. Dat maakt dat ik elke dag met plezier naar de villa kom en dat ik hoop dit werk nog lang te blijven doen.”

Ga naar villa MaJa Lees andere verhalen Ga naar de werken-bij pagina