Wanneer je Isa spreekt, hoor je meteen haar enthousiasme. Al ruim drieënhalf jaar werkt ze in Villa MaJa in Rhoon. Ze begon als zeventienjarige horecamedewerker en inmiddels is ze een vertrouwd gezicht in de villa. “Ik ga eigenlijk nooit met tegenzin naar mijn werk. Dat vind ik wel bijzonder, want veel leeftijdsgenoten zien hun bijbaan vooral als iets dat ze móeten doen. Voor mij voelt het echt anders. Ik vind dit werk leuk, betekenisvol en ik ga altijd graag.”

Van supermarkt naar zorgvilla

Isa’s weg naar Zorggroep De Laren liep via via. “Ik werkte in de supermarkt, maar daar was ik wel klaar mee. Ik wilde iets nieuws. Ik vond kassawerk leuk, maar zocht iets waar nog meer contact zou hebben met mensen. Mijn moeder hoorde dat er een vacature bij Villa MaJa openstond en zei: ‘Misschien is dat iets voor jou.’ Via via kende ik een bewoner én mijn oppas had ooit in de villa gewerkt. Dus het voelde meteen vertrouwd. Ik was zeventien toen ik hier begon, nog heel jong.”

De overgang van supermarkt naar zorgvilla was groot. “In de supermarkt werkte ik met leeftijdsgenoten. Hier waren mijn collega’s ineens een stuk ouder, vaak zelfs ouder dan mijn ouders. Daar moest ik aan wennen. Misschien wel een jaar lang. Maar juist daardoor heb ik zoveel geleerd. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. En ik heb collega’s gekregen met wie ik een hele hechte band heb. Ik ben zo blij dat ik die stap heb gezet.”

Een veelzijdige rol in de villa

Isa begon in de horeca, maar inmiddels springt ze ook vaak bij in de huishouding of helpt ze met de was. “Ik ben oproepkracht, dus ik word ingezet waar het nodig is. Tijdens vakanties of bij ziekte val ik in. Dan doe ik naast de horeca ook de huishouding. Dat geeft afwisseling en dat vind ik leuk."

Die veelzijdigheid past bij haar. “Ik ben gewoon gaan meelopen toen er in een vakantieperiode iemand uitviel. Nooit echt ingewerkt, gewoon gaan doen. En dat beviel zo goed, dat ik dat nog steeds doe. De afwisseling maakt het leuker. Je ziet verschillende kanten van de villa en hebt op allerlei manieren contact met de bewoners. Zo ben je in de huishouding wat langer bij bewoners op hun appartement. Dan maak je een praatje en leer je ze op een andere manier kennen.”

Een werkdag ziet er voor Isa nooit hetzelfde uit. “Als ik een ontbijtdienst heb, maak ik de bladen en mandjes klaar voor bewoners. Daarna breng ik alles rond, haal ik het later weer op en doe ik de afwas. Dan is het tijd voor de koffie en bereid ik de lunch voor. Soms werk ik in de middag of de avond. Het is heel gevarieerd. Het mooiste vind ik dat ik in elke dienst contact heb met bewoners én hun familie. Dat contact is echt belangrijk.”

Thuis in Rhoon, thuis bij de bewoners

Isa komt zelf uit Rhoon en dat schept een band. “Het is een dorp, je kent elkaar snel. Sommige families ken ik van gezicht of via school, de sportclub of gewoon uit het dorp. Soms ontdek ik dat ik met een kleinkind van een bewoner op de basisschool heb gezeten. Of dat ik de schoondochter van een bewoner ken van de huisartsenpraktijk. Dat we hetzelfde dorp delen en elkaar herkennen in de verhalen geeft automatisch gesprekstof en herkenning. Bewoners vinden dat leuk en ik ook. Het voelt vertrouwd, alsof je elkaar al langer kent.”

Juist die dorpse verbondenheid maakt het werk voor Isa extra speciaal. “Soms maak je even een dorpspraatje over de bakker aan de overkant. Dat klinkt heel gewoon, maar voor bewoners is dat vaak een stukje herkenning en voor mij een manier om dichterbij te komen. Het geeft het gevoel dat we samen in dezelfde wereld staan.”

Aandacht zit in kleine dingen

Isa haalt plezier uit de details. “Het zit in kleine dingen. Als iemand zegt geen trek te hebben, maar ik weet dat diegene dol is op een beschuitje met appelstroop, dan maak ik dat. En vaak wordt dat dan toch met smaak gegeten. Of de balkondeuren even openzetten, zodat iemand buiten kan zitten. Het zijn kleine gebaren, maar ze maken bewoners zó blij. Dat vind ik het leukste aan mijn werk.”

Haar nauwkeurigheid helpt daarbij. “Ik onthoud wat de bewoners lekker vinden. Als ik weet dat iemand van witte chocola houdt of juist liever sap drinkt, dan zorg ik dat dat er is. En bewoners merken dat ook op. Dan zeggen ze: ‘Dat was jij zeker, Isa!’ Die waardering, dat je gezien wordt, dat doet echt iets.”

Ook buiten haar diensten zoekt Isa verbinding. “In het weekend is het vaak rustiger. Als ik pauze heb, drink ik mijn koffie of thee soms bij een bewoner in plaats van in de woonkamer. Dat zijn kleine momenten, maar bewoners vinden het gezellig. En ik vind het ook ontzettend leuk om te doen.”

Respect en gevoel bij dementie

Toen Isa begon, had ze nog nooit met mensen met dementie gewerkt. “Dat was best lastig. Zeker omdat het bij ons zo divers is: van mensen die net beginnend dement zijn tot mensen die al heel ver zijn. In het begin moest ik echt leren hoe je daarmee omgaat.”

Inmiddels gaat dat veel meer op gevoel en weet ze dat respect een sleutelwoord is. “Het belangrijkste vind ik dat je mensen niet behandelt alsof ze er niet meer bij horen. Mensen met dementie zijn zich vaak veel bewuster van hun omgeving dan je denkt. Misschien vinden ze de woorden niet meer, maar ze horen en voelen wél wat er gebeurt. Daarom probeer ik altijd respectvol te reageren en mee te bewegen met de situatie. Soms helpt het om gewoon te zeggen: ‘U wordt zo opgehaald’ als een bewoner wacht tot ze naar huis mag, in plaats van de harde werkelijkheid. Het gaat erom dat de bewoners zich veilig voelen.”

Veel heeft ze geleerd van collega’s. “Ik keek in het begin veel af. Nu weet ik: je groeit er vanzelf in. Je leert bewoners kennen vanaf het moment dat ze komen wonen en bouwt een band op. Dat is het mooie van een kleinschalige villa.”

Herinneringen die blijven

In drieënhalf jaar tijd heeft Isa veel herinneringen opgebouwd. Vooral de gezamenlijke evenementen springen eruit. “Met kerst hebben we een brunch, in de zomer een barbecue of een gezellige high tea. Dat zijn echt hoogtepunten. Voor bewoners, maar ook voor mij. Dan zijn familieleden er ook bij en zie je bewoners helemaal opleven. Families leren elkaar kennen en het voelt dan als één grote familie. Prachtig om te zien. Na afloop zijn bewoners vaak moe, maar ook heel gelukkig. Zelf geniet ik daar ook enorm van: samen met collega’s alles voorbereiden, de bewoners zien genieten en de families die met elkaar in gesprek gaan. Het zijn de mooiste dagen van het jaar.”

Voor Isa zijn het juist dit soort dagen die het werk extra betekenis geven. “Dan voel je echt: dit doen we samen. Het zijn geen losse teams; zorg of horeca. Het is één groot geheel waarin iedereen iets bijdraagt.”

Complimenten van bewoners raken haar. “Als bewoners even uitspreken dat ze blij zijn dat ik er ben, dan doet dat veel met me. Of als ik terugkom van vakantie en ze vragen hoe het was. Dat laat zien dat de band wederzijds is: ik leer hen kennen, maar zij leren mij ook kennen.”

Samen sterk als een team

Isa prijst haar team. “We zijn niet heel groot, maar wel hecht. We kennen elkaar goed, kunnen eerlijk zijn en vertrouwen op elkaar. We hoeven nooit te twijfelen aan elkaar. Als er iets is, spreken we dat uit. Dat maakt samenwerken fijn.”

Ze waardeert vooral hoe hard iedereen werkt voor de bewoners. “Ik zou mijn team het compliment willen geven dat we allemaal het beste voor de bewoners willen. Iedereen is bereid een stap extra te zetten. En dat zie je terug in de sfeer in de villa.”

Groeien in zelfvertrouwen

Terugkijkend op de afgelopen jaren ziet Isa hoeveel ze zelf is gegroeid. “Ik was verlegen toen ik begon. Ik moest wennen aan collega’s die ouder waren en aan de verantwoordelijkheid. Nu sta ik steviger in mijn schoenen, ik heb geleerd samen te werken en ik weet wat mijn kwaliteiten zijn.”

Die kwaliteiten benoemt ze zelf: “Ik ben nauwkeurig en gastvrij. Ik let op details, zoals voorkeuren van bewoners en ik vind het vooral heel belangrijk dat mensen zich gezien en gehoord voelen.”

De kracht van kleinschaligheid

Voor Isa is de kleinschaligheid van Villa MaJa de grootste kracht. “Omdat het klein is, ken je iedereen echt persoonlijk. Daardoor kun je aandacht geven die verder gaat dan alleen zorg of service. Bewoners worden gekend als mens. Je hebt de tijd om ze te leren kennen en om kleine dingen te onthouden die voor hen belangrijk zijn. Die aandacht maakt de zorg hier bijzonder.”

Ze ziet dat bewoners daardoor langer actief en betrokken blijven. “Ze eten samen beneden, hebben aanspraak, doen mee aan gesprekken en activiteiten. Ze blijven onderdeel van het dagelijkse leven. Dat is zo belangrijk.”

Blik op de toekomst

In de toekomst wil ze nog veel leren. “Ik ga een studie toerisme doen. Misschien ga ik daarna iets internationaals doen, bijvoorbeeld als cabin crew of op een cruiseschip. Dat lijkt me heel leuk. Maar uiteindelijk wil ik wel iets met ouderen blijven doen. Ik vind het gewoon heel leuk om met oudere mensen te werken. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en ik geniet ervan om die verhalen te leren kennen.”

Als Isa één ding moet benadrukken, is het wel hoe blij ze is dat ze haar werk met zoveel plezier doet. Zelfs als ze om zeven uur moet beginnen, kijkt ze ernaar uit. “Ik vind de ochtenden echt gezellig. Voor mij is dit werk echt waardevol, omdat ik weet dat ik hier écht iets kan betekenen.”

Ga naar villa MaJa Lees andere verhalen Ga naar de werken-bij pagina