Karin van der Poel (59), Verpleegkundige bij Villa Hoefstaete:

“Ik werk al eenenveertig jaar in de zorg en dat begin ik te merken. Toen ik deze vacature zag, was dat een van mijn belangrijkste vragen: hoeveel uur moet ik echt fysiek aan de slag en hoeveel uur mag ik regelwerk doen? Ik kom er steeds meer achter dat dat laatste mijn grootste talent is. De toenmalige locatiemanager en ik kenden elkaar van vroeger dus toen ik hoorde dat ik vooral verantwoordelijk zou zijn voor het grotere geheel en moest zorgen dat alles soepeler op elkaar aan zou sluiten, zei ik: ‘’hier ben ik’’!

Je komt een hoop te weten over de geschiedenis van een familie. Het is een heel intens en soms intiem proces dat je samen ingaat, waarbij het mijn taak is om harmonieus tot een volgende stap te komen.

Mijn vorige werkplek was een regulier verzorgingshuis met 200 bewoners. Dus Villa Hoefstaete is met 24 appartementen echt andere koek. Onze bewoners en hun familieleden weten wat ze willen. Wij gaan heel ver in het tegemoet komen aan de wensen, maar bij ons moeten bewoners ook weleens wachten hoor; niemand heeft een privéverpleegkundige.

Als meerdere bewoners op dezelfde tijd geholpen willen worden, moeten we soms een keuze maken. Het is belangrijk dat je het goed kan uitleggen aan de bewoners én het is belangrijk dat je als team elkaar steunt.

Het allermooiste aan mijn baan vind ik het leiden van de familiegesprekken. Als vader of moeder achteruitgaat, nodig ik hun kinderen uit voor een gesprek.

We bespreken dan de gezondheids- en welzijnssituatie van hun ouder en ik kom met suggesties hoe we verder kunnen. Je komt een hoop te weten over de geschiedenis van een familie. Het is een heel intens en soms intiem proces dat je samen ingaat, waarbij het mijn taak is om harmonieus tot een volgende stap te komen. Dat kan alleen als je heel goed focust, dus ik maak alle tijd voor deze gesprekken en wil ook absoluut niet gestoord worden.

Tijdens zulke gesprekken kan ik het verschil maken. Samen met de familie hou ik alle opties tegen het licht, rekening houdend met ieders gevoelens. Zodat ieder familielid bij het weggaan kan zeggen: ik ben gehoord, ik voel me gezien, ik heb er vrede mee. Pas dan ben ik tevreden. ‘Vader of moeder is bij ons in goede handen, maar we doen het sámen met u’, dat gevoel hoop ik aan familieleden mee te kunnen geven.”

Bekijk villa Hoefstaete Lees andere verhalen Ga naar de werken-bij pagina