Jill Jacobs (19) – stagiaire HBO Verpleegkunde bij Villa Marijke Elisabeth:
“Mijn studie duurt vier jaar, ik zit in mijn derde jaar en dit is mijn derde stage. De andere twee stages waren ook in de ouderenzorg. Wat me meteen opviel in Villa Marijke Elisabeth is dat onze bewoners zelf bepalen wanneer ze willen opstaan en wanneer ze gaan ontbijten. Dat maakt echt een enorm verschil! Niemand wordt betutteld, mensen leven hun leven zoals ze al jaren gewend zijn en zo zou het overal moeten zijn.
Wat ik verder merk is dat zoveel bewoners geïnteresseerd zijn in óns leven, dus dat van de zorgmedewerkers. Het heeft te maken met hun levenslust: ze willen geïnformeerd worden over de wereld om hen heen. In het groot en in het klein. Ik krijg altijd vragen over hoe het gaat met mijn opleiding en over mijn kleurtje. Mijn opa kwam uit Suriname. Ik heb vaak interessante gesprekken, die veel verder gaan dan over het weer.
Ondanks de gezelligheid bewaar ik wel altijd een zekere professionele afstand. De sfeer is weliswaar vertrouwd, maar ik vind het niet goed als het te familiair wordt. Daar besteden we ook aandacht aan tijdens de opleiding.
Waar groepen mensen zijn, zijn er natuurlijk ook altijd fricties. Ik heb hier geleerd hoe belangrijk het is om zeer zorgvuldig na te denken over de tafelschikking. Daarbij is onderlinge harmonie het sleutelwoord. We hebben ook tijdelijke bewoners, die we echt willen verwelkomen. Dat lukt ook omdat we als zorgmedewerkers mee eten.
Het meest ontroerende dat ik hier heb meegemaakt? Dat was gisteren nog! Twee heren, beide op een andere manier hulpbehoevend, zaten naast elkaar aan tafel en hielpen elkaar met het eten van doperwtjes. Ze zagen er allebei de lol van in en daarvan kreeg ik tranen in mijn ogen. Hun onderlinge humor vond ik zo bevrijdend. Sommige bewoners hier stijgen boven zichzelf uit.”
* Jill loopt inmiddels geen stage meer. In overleg mocht haar verhaal online blijven.